Foodie op Malta

Ik ben er bijna doorheen met mijn Foodies op… van de afgelopen weken. Zoals jullie hebben gemerkt hebben zowel Viv als ik nogal wat reisjes achter de rug en daar zien jullie deze weken alle eetoverzichten van. De laatste die ik zelf met jullie ga delen is Foodie op Malta. Daar was ik namelijk een aantal weken geleden. Ik had geen flauw idee wat ik bij Malta moest verwachten. Is het Spaans, Italiaans of toch iets anders? Uiteindelijk heb ik gemerkt dat Malta nergens mee te vergelijken is. Het is echt een op zichzelf staand land, met een eigen cultuur en een eigen keuken. De grootste kenmerken van de Maltese keuken: vers en lokaal. Het eiland is enorm zelfvoorzienend en alle ingrediënten die worden gebruikt in lokale gerechten komen ofwel direct van het land of direct uit de zee. Met kruiden en specerijen wordt vrij weinig gedaan waardoor sommige gerechten wellicht wat simpel en soms zelfs saai kunnen smaken, maar de versheid van de ingrediënten maakt zo ongelofelijk veel goed. En daar word ik gelukkig van. Kijk je mee naar mijn eetoverzicht van dit bijzondere eiland?

Diar il – Bniet

Ik denk dat het avondeten van dag één mijn favoriet was. Na een bezoek aan de familieboerderij van Diar il-Bniet, waar we dus hebben gezien hoe honderden producten verbouwd werden, schoven we aan in het restaurant dat hoort bij de boerderij. Wat leuk is om te weten: de hele landbouwindustrie op Malta is niet te vergelijken met die van Nederland. Waar de boeren in Nederland zich veelal specialiseren op één, hooguit twee producten, verbouwen de boeren op Malta zoveel mogelijk. Zo werden er bij Diar il-Bniet talloze soorten groenten verbouwd, stonden er twee bananenbonen maar ook eigen olijfbomen en appelbomen. Daarbij wisselde de productie ook nog eens per seizoen. Aan het begin van de zomer zijn er bijvoorbeeld heerlijke perziken. Hoe leuk is dat!

Het eten in het restaurant was dan ook geweldig. Vooraf deelden we een borrelplankje met diverse groenten van het land en huisgemaakte tapenades.

Mijn voorgerecht: typische Maltese ravioli. Op Malta is de ravioli vrij dik en gevuld met de lokale geiten- of schapenkaas. Hij wordt ook altijd geserveerd met tomatensaus. Het is niet een heel bijzonder gerecht, maar wel enorm vullend.

Voor het hoofdgerecht werd de tafel volgebouwd met schalen eten. Variërend van varkenslapjes met groenten, gegrilde konijn (konijn is een specialiteit op Malta, je ziet het vrijwel op iedere kaart terug) en lekkere aardappels.

Omdat we bij binnenkomst bij Diar il-Bniet de taartenkoeling al hadden gespot sloten we af met een heerlijk stukje taart als dessert. Verse appeltaart met appels van de boerderij. Beter kan niet!

Ta Philip

De tweede dag vaarden we naar het eiland Gozo waar we ’s middags een kookworkshop volgden bij Ta Philip. ’s Ochtends waren we al met Philip zelf naar de markt geweest om verse groenten en vis te kopen en ’s middags gingen we daar dus mee aan de slag. Althans aan de slag, we mochten vooral snijden en vervolgens toekijken hoe Philip en zijn team het eten bereidden. De hele kookdemo duurde voor ons allemaal iets te lang, we hebben zeker 2,5 uur staan kijken, maar het eten dat vervolgens op tafel kwam maakte veel goed.

Het voorgerecht bestond uit een Minestrone waarvoor we zelf alle groenten hebben gesneden. Hebben we toch goed gedaan, niet?

Voor het hoofdgerecht (drie-gangen lunch, hoera!) krijgen we de gestoofde vis en schaal- en schelpdieren die we ’s ochtends hadden gekocht op de markt. Vooral de calamaris was waanzinnig, zo lekker op heel Malta! Het hoofdgerecht werd vergezeld door een aantal schalen groenten waaronder in de oven gegrilde aubergine. Erg lekker.

Niemand had meer zin in een echt toetje maar we, foodies he… die zien alles, hadden van te voren al een etalage gezien met grote stukken chocolade. Philip was zo vriendelijk om die voor ons neer te zetten. Ging er goed in, haha.

Mellieha Village

Eenmaal terug op Malta zelf dineerden we bij restaurant Mellieha Village. Omdat we relatief laat lunchten en vroeg dineerden hadden we allemaal niet heel erg honger, maar toch koos iedereen voor een hoofd- en nagerecht.

Omat we ’s middags al vis hadden gegeten had ik ’s avonds zin in vlees. Best lastig en een risico als je zwanger bent hoor. Ik ben uiteindelijk toch maar gegaan voor de rib-eye, die ik uiteraard heb laten doorbakken. En wauw, ik was zó verbaasd. Het vlees was nog zo ontzettend zacht en mals. Ik heb er écht van genoten en dat terwijl ik totaal geen fan ben van doorgebakken vlees. Het werd overigens geserveerd met een hele berg rucola en Parmezaan.

Van dit dessert werd ik ook blij: een taartje van chocolademousse. Jum! De gekarameliseerde banaan voegde voor mij niet zoveel toe maar ach, de chocolade doet dat al gauw vergeten.

Rogantino’s

Ik zei net dat ik het avondeten van dag één het lekkerste vond maar dat is eigenlijk niet waar. Op dag drie lunchten we namelijk bij restaurant Rogantino’s in Landrijiet. En onwijs afgelegen restaurant waarvan je echt moet weten dat het er zit, maar zo ontzettend gaaf. Het zit in een klein oud kasteeltje en het terras buiten kijkt uit over de wijngaarden. Maar het eten, oh boy. In de minikeuken van dit restaurant weten ze écht wat goed eten is.

Mijn voorgerecht: salade van calamaris met onder andere olijven. Jullie weten dat ik geen fan ben van olijven, maar in deze (warme) salade was het waanzinnig. En die inktvis weer, oef. Zo zacht en zó goed van smaak. Ik had dit gerecht prima twee keer kunnen eten.

Maar gelukkig deed ik dat niet, want mijn hoofdgerecht was ook waanzinnig. Rogantino’s staat bekend vanwege zijn suckling pig dus natuurlijk moest ik dat proberen. Godzijdank heb ik dat gedaan want ook dit was verrukkelijk. Heerlijk zachtje pulled pork met een enorm knapperig velletje. Als portie wel veel te groot zo na die inktvissalade, maar mijn tafelgenoten vonden het absoluut geen probleem om te helpen eten. Iedereen had er uiteindelijk spijt van niet het varkensvlees besteld te hebben. Lucky me!

Een dessert ging er eigenlijk niet meer in, maar een aantal van mijn reisgenootjes had zin in taart. Ik heb een hapje mee geprikt van deze semifreddo. Was lekker, maar niet echt een semifreddo. Eerder een brownietaart met chocolademousse. Wat natuurlijk ook niet verkeerd is!

King’s Own Band Club & Restaurant

Van de lunch op dag drie stap ik over op de lunch van dag vier. Op dag drie mochten we zelf voor ons avondeten zorgen en samen met twee andere reisgenootjes bestelden we heel decadent roomservice. Goed, volgende lunch dus. Die hadden we bij King’s Own Band Club & Restaurant in Valetta. Heel eerlijk? Ik wilde eigenlijk geen woorden vuil maken aan dit restaurant want het eten, maar vooral de service waren beroerd. Echter vind ik ook dat ik je moet behoeden voor dit restaurant dus vandaar dat ik hem toch even in dit eetoverzicht mee nam.

Mijn voorgerecht was avocado-garnalensalade. Dit was uiteindelijk een halve avocado gevuld met garnalen die samen met het avocadovlees door de mayonaise was geschept. Prima, kan niet zoveel aan misgaan. Niet heel creatief maar ach.

Maar het hoofdgerecht, vreselijk. Ik bestelde spaghetti met konijnensaus. Ik keek de ober al verward aan toen hij vroeg of ik daar ook konijnenvlees bij wilde (ehh, konijnensaus? daar gaat toch vlees in?) maar toen ik het bord voor me kreeg snapte ik het. Van die konijnensaus was niets te bekennen. Slappe spaghetti, gekookt in een beetje water met nul smaak. Afgetopt met konijn waar niet zoveel mis aan kan gaan qua smaak maar die echt vól zat met kleine botjes. Ik heb een beetje van het vlees gegeten en de rest laten staan. Toen de ober vroeg of ik mijn spaghetti en afgekloven konijnenbotjes mee wilde nemen in een doggybag sloeg ik helemaal stijl achterover. Hè?!

Mijn tafelgenootjes die vroegen om zo rauw mogelijke tonijn kregen een compleet doorgebakken stuk vis, het huidje van het varkensvlees dat anderen bestelden was zwart verbrand, de coquilles waren niet meer op voorraad (wat ons pas 45 minuten na het bestellen werd verteld)… Nee, vermijden dit restaurant!

Gululu Restaurant

Ons laatste diner werd gehost door Gululu Restaurant in St. Julians Bay. Zat op loopafstand van ons hotel én ze serveerden alcoholvrije cocktails dus yaay.

Ik had niet héél erg honger dus ik koos deze keer voor alleen een hoofdgerecht. Het werd Ftira, Maltese pizza. En die is heel anders dan een Italiaanse pizza. Gemaakt met onder andere aardappels en voorzien van een gat in het midden. Ik koos voor de versie met kip en gekarameliseerde ui. Was prima hoor, maar zo machtig dat ik hem niet heb opgegeten.

Oops, bijna 1.500 woorden in dit eetoverzicht! Knap als je het hebt gered tot hier. Zoals je ziet is de kwaliteit van de Maltese keuken enórm afhankelijk van het restaurant waar je eet. Mijn advies is dan ook: doe van te voren onderzoek en kijk naar het restaurant waar ze het meest lokaal koken, het liefst een zelfvoorzienend restaurant. Daar eet je namelijk het allerlekkerst.