“Ga je nou ALWEER op vakantie?!”, “Jeetje, ben jij ook nog wel eens aan het werk?”, “Wat een zware baan heb jij!”. Dit zijn doorgaans de opmerkingen die ik krijg te horen als ik weer eens op reis ga. Als Food & Travelblogger heb ik het geluk regelmatig op reis te mogen. Waar anderen met mazzel eens per jaar in het vliegtuig zitten, is dit bij mij minstens eens per twee maanden het geval. Soms zelfs vaker, als ik er tijd voor heb. Echter, een persreis vergelijken met een vakantie is één van de grootste misvattingen als je het mij vraagt. De vorige keer dat ik zo’n duidelijk kijkje achter de schermen gaf was in het artikel waarin ik uitlegde hoe een advertorial tot stand komt. Aangezien die post zo goed ontvangen werd, heb ik besloten vaker zo’n ‘zakelijk’ kijkje achter de schermen te geven. Op deze manier krijg jij als lezer wellicht een beter beeld van mijn werk en wat daar allemaal nog meer bij komt kijken. Vandaag vertel ik je dus alles over persreizen, want hoe gaat dat nou allemaal in zijn werk? Uiteraard is dit artikel volledig geschreven vanuit persoonlijke ervaring. Ik weet dat er talloze andere (travel)bloggers zijn die anders omgaan met persreizen dan ik en dat PR bureaus of tourism boards het wellicht iets anders ervaren, maar dit is mijn manier en beleving.
Een persreis, wat is dat nou eigenlijk?
Ik vergelijk een persreis eigenlijk het liefst met een perspakket. Perspakketten kennen jullie inmiddels allemaal wel denk ik? Perspakketten worden gestuurd door vertegenwoordigers van merken en/of bedrijven. Deze pakketten bevatten doorgaans nieuwe product(en/lijnen) en zijn ervoor bedoeld om pers (waar ik dus onder val) te informeren over dat specifieke product. Zo’n pakket wordt gestuurd als trigger in de hoop dat je als pers ruchtbaarheid geeft aan dat product. Beautybloggers ontvangen al jaren de nieuwste mascara’s, lichaamsverzorging en shampoos en foodbloggers als ik regelmatig nieuwe theesmaken van merk X, nieuwe uitvinden op het gebied van food etc.
Voor een bestemming of land is het natuurlijk veel lastiger om een perspakket te sturen. Curaçao kan bijvoorbeeld wel een promotie-pakket sturen met daarin een notitieboekje en een Curaçao pen, maar als pers kun je hier niet zoveel mee. Ik kan moeilijk tegen jullie zeggen ‘Kijk eens hoe tof Curaçao is, dit notitieboekje en deze balpen zijn echt te gek!’ Dat klopt niet, je kunt geen bestemming aanprijzen als je er niet bent geweest. En daarvoor zijn persreizen bedoeld. Persreizen worden georganiseerd voor pers die geïnteresseerd zijn in een specifieke bestemming of kunnen bijdragen aan de promotie van een bestemming.
Je kunt in je eentje worden uitgenodigd voor een persreis (individuele reis) waarbij het programma geheel op jouw wensen wordt aangepast zodat jij voor jouw medium het onderste uit de kan kunt halen, maar je kunt ook uitgenodigd worden voor een groepsreis waarbij je met meerdere media de tijd doorbrengt en je aan een voorgeschreven programma deelneemt.
Curaçao, 2015
Wat doe je dan tijdens zo’n persreis?
De programma’s tijdens deze persreizen verschillen altijd enorm maar vaak zijn ze erg intensief. Voor een bestemming kost een persreis aardig wat geld, alles moet immers geregeld worden. De pers moet worden ingevlogen naar jouw bestemming, vervolgens moeten zij overnachten, genoeg eten en ondertussen ook nog zo vermaakt worden dat ze zien dat jouw bestemming de moeite waard is. Omdat persreizen vaak maar kort zijn (het blijft werk dus de meeste mensen kunnen er niet zomaar even twee weken tussenuit piepen), worden de dagen compleet volgepropt met activiteiten. Vaak leuke dingen om de pers ervan te overtuigen dat bestemming X echt veel te bieden heeft voor zijn/haar lezers.
Hoewel iedere persreis natuurlijk anders is leert de ervaring dat een gemiddelde dag doorgaans van 08.00 – 01.00 uur duurt. Zonder pauzes, zonder free-time. Als pers word je van hot naar her gereden om aan activiteiten deel te nemen of bezienswaardigheden te bezoeken. Vaak staan eigenaren van hotels je even te woord, word je overspoelt met (pers)informatie en is er altijd wel iemand aanwezig om jou ervan te overtuigen dat zijn/haar stekkie de beste is.
Uiteraard is er op zo’n volle dag tijd voor ontbijt, lunch en avondeten. Ik als foodblogger heb de mazzel dat dit regelmatig bij top restaurants is, maar er wordt dan ook wel iets van je verwacht. Achterover hangen en enkel genieten van het eten is er niet bij. Ieder gerecht wordt gefotografeerd en volledig opgeschreven en ondertussen luister je naar de bediening of de eigenaar van het restaurant.
Een willekeurige dag tijdens mijn perstrip naar Japan van afgelopen maart zag er bijvoorbeeld zo uit:
09.00 uur: Bezoek aan het authentieke deel van Fukuoka
09.30 – 10.30 uur: Bezoek aan de Jotenji en Tochoji tempel
10.45 – 11.30 uur: Bezoek aan het Hakata Machiya Folk Museum
11.30 – 12.00 uur: Bezoek aan de Kushida Shrina
11.45 – 12.15 uur: Bezoek aan de Kawabata Shopping Arcade
13.00 – 14.00 uur: Lunch bij een restaurant om Fugu (kogelvis) te eten
14.00 – 15.00 uur: Bezoek aan het stadscentru Tenjin en Daimo.
15.00 – 16.15 uur: Bezoek aan de sojasaus brouwerij
16.15 – 17.45 uur: Free Time, dit kwam in de praktijk neer op 10 minuten in verband met uitloop van het programma hiervoor.
18.00 – 19.15 uur: Bezoek aan Green Tea Bar Yorozu
19.45 – 22.00 uur: Diner bij een Yatai Food stall
22.30 uur: Check in bij het volgende hotel
Deze hele dag was er een afgevaardigde van het tourism board in Fukuoka bij me die me alles vertelde wat ik wilde weten en aan wie ik al mijn vragen mocht stellen. Hartstikke gaaf natuurlijk zo’n dag, je ziet immers heel veel in relatief korte tijd. Onwijs bruikbaar voor de blog. Echter hoef ik je waarschijnlijk niet te vertellen dat zo’n dag heel vermoeiend is. En dit was dan slechts één van de zes dagen.
Stavanger (Noorwegen), 2014
Krijg je betaald voor zo’n reis?
Ik niet. En daarbij geef ik heel duidelijk aan dat ik zelf nog niet betaald op persreis ben geweest. Er zijn tal van (voornamelijk travel)bloggers die dat wel doen. Hartstikke logisch ook. Met OMF verdien ik voornamelijk mijn geld door foodcampagnes. Voor travelbloggers is het een stuk lastiger om geld te verdienen want bedrijven in die industrie zijn nog niet zo happig op het betalen van bloggers. Het is voor mij dus niet absoluut noodzakelijk om betaald te krijgen als ik op persreis ga. Natuurlijk is het fijn als deze mogelijkheid er is, ik ben immers niet thuis aan het werk en kan feitelijk dus ook geen geld verdienen als ik er niet ben, maar het is voor mij geen vereiste.
Tijdens een persreis wordt doorgaans alles voor je betaald. Van de vluchten tot de accommodatie tot de meeste maaltijden, je hoeft zelf nergens voor te betalen. Ideaal inderdaad en hartstikke fijn dat dit zo kan. Persoonlijk vind ik dit ook echt verwennerij. Ja, ik ben dan wel aan het werk en ja, de dagen zijn lang en vermoeiend maar hallo, hoeveel mensen krijgen nou zo’n kans? Voor mij is een persreis dan ook de kers op de taart. Ik krijg veel van de wereld te zien omdat het mijn werk is. Een prima secundaire arbeidsvoorwaarde als je het mij vraagt en eentje waarvoor ik niet ook nog eens betaald hoef te worden. Iedere (pers)reis is voor mij tot nu toe een herinnering geweest, een mooie ervaring. Dat vind ik belangrijker dan geld verdienen. Maar nogmaals, ik verdien natuurlijk mijn salaris met andere activiteiten rondom OMF, dus ik heb vrij makkelijk praten.
Thailand, 2014
Dus je gaat gratis op reis en mag leuke dingen doen?
Kortgezegd: ja. Maar vergelijk zo’n persreis absoluut niet met een vakantie. Mijn vakanties bestaan uit uitslapen, rustig ontbijten, een boekje lezen, aan het strand liggen, eten wat en wanneer ik daar zin in heb en verder vooral heel weinig. Tijdens een vakantie sta ik echt uit. Ik denk nergens aan, maak me nergens zorgen over en probeer OhMyFoodness ook zoveel mogelijk links te laten liggen.
Mocht je het nu nog niet doorhebben: met een persreis is dit heel anders. 24/7 sta je ‘aan’. Je bent aan het werk en dus professioneel bezig, een dergelijke houding wordt dan ook van je verwacht. Daarnaast toon je interesse, neem je deel aan een (intensief) programma en ben je continu aan het fotograferen en informatie verwerken. Ieder onderdeel van een programma roept dezelfde vragen op: wat kan ik hiermee voor de site, wat moet ik onthouden, wat en hoe moet het op de foto etc.
Dus om nog even terug te komen op de vragen helemaal aan het begin van dit artikel:
“Ga je nou ALWEER op vakantie?”
Nee, ik ga ‘gewoon’ een of maximaal twee keer per jaar op vakantie.
“Jeetje, ben jij ook nog wel eens aan het werk?”
Als ik thuis werk ben ik zo’n 50 – 60 uur aan het werk in vijf/zes dagen, tijdens een persreis gemiddeld zo’n 12 – 15 uur per dag voor zolang de reis duurt.
“Wat een zware baan heb jij!”
Nee, niet echt. Ik heb een van de aller tofste banen die er momenteel bestaan en daar geniet ik iedere dag weer van.
Heel tof natuurlijk dat je de kans krijgt, maar ik snap inderdaad dat het vrij intensief is! Het is gewoon doorwerken. Maar goed, verder wel een hele fijne manier om meer van de wereld te zien.
Oh, jij gaat echt vaak op vakantie! Ik wil ook zo’n baan, lekker naar de zon etc etc! Zo jammer die opmerkingen altijd. Ik werk zelf inmiddels 11 jaar in de reiswereld en weet precies wat je bedoelt! 5 dagen naar Mexico, 5 dagen USA, 1 dag Praag, 5 dagen Senegal & Gambia, 3 dagen Kos. Allemaal voor het werk, maar zeker geen vakantie! Vaak heb je maximaal 30 minuten om te douchen en je om te kleden en beginnen je dagen inderdaad vaak al rond 7 uur s’morgens. Jetlag? Jammer dan, gewoon doorgaan.
Mensen gaan het pas begrijpen als ze het zelf meemaken. Pers/studiereizen zijn geen vakanties! Een prachtige ervaring, maar zeker geen vakantie!
Wat goed dat je dit zo duidelijk vertelt! Ik kan me goed voorstellen dat je zulke vragen vaak krijgt en dat het je op een gegeven moment de strot uit komt.
Ik geef zelf les en ga dan op Rome-reis. Veel mensen denken inderdaad dat het een soort vakantie is, maar de misschien 6 uur per 24 uur die ik “vrij” heb gebruik ik om te slapen en me verder voor te bereiden / in te lezen. En ook die uren voel ik de verantwoordelijkheid voor meer dan 30 leerlingen om me heen. Waarschijnlijk de heftigste week van het jaar en hij hoeft ook echt niet langer te duren haha! Maar dat begrijpen veel mensen ook niet..
Pfffffffffff, die Japanse dag die je beschrijft zou ik niet volhouden, wat een lange, intensieve dag! En zo 6 dagen achter elkaar al helemaal niet! Heel fijn om veel van de wereld te zien maar met zo’n strak schema kun je nergens wat langer blijven en beter bekijken :-( Dit lijkt me echt heel hard werken, zoveel zien, foto’s en aantekeningen maken en later nog eens uitwerken terwijl weer thuis je gewone werk ook weer doorgaat. Je plaatst al veel leuke blogs en maakt heldere video’s, hoeveel uur zit er in een dag van jou? ;-) Volgens mij heb je niet veel slaap nodig.
Goed artikel!!
Als reisagent krijg ik ook erg veel met zo’n opmerkingen te maken. Cynthia verwoordde het perfect: ‘ ” Pers/studiereizen zijn geen vakanties! Een prachtige ervaring, maar zeker geen vakantie!”
Je kan natuurlijk als geen ander een bepaalde bestemming aanprijzen als je er zelf geweest bent. Geen enkel verkoopstrucje kan daar tegenop!
Reisagent is een job die jammer genoeg onderbetaald is, je word er niet rijk van maar je leeft wel rijk! En dat vind ik eigenlijk veel belangrijker!
Keep up the good work Sabine ;)
Pff dit herinnerd mij aan een weekje Parijs met school. Dat leek me zo leuk, maar het was vreselijk vermoeiend. Allemaal nieuwe dingen, zoals de metro’s. ik snapte er niks van, dus als de dood dat ik de groep kwijt raakte. En verder al die dingen die je gaat bekijken, wat neer komt op de toeristische trekpleisters. Leuk natuurlijk, maar wat een gevlieg, wat een drukte. Niks rustig schilderijen kijken in het Louvre. Haha. Dua nee mij zul je na dit artikel helemaal nooit horen zeggen dat je met vakantie gaat! Eerder; jeetje hoe hou je het vol?!
Ps; Super leuke artikelen dit. En ik heb het idee dat je manier van schrijven ook een ontwikkeling heeft doorgemaakt. Je schreef al leuk, maar nu nog beter!
Wat lief, dankjewel!
Wat goed beschreven zeg! Ik ben nog nooit op persreis geweest, maar altijd als ik er over lees denk ik altijd; jeetje wat druk. Wij zijn vorig jaar zes weken naar Maleisië geweest, maar dat noem ik ook geen vakantie. Ja, de laatste week, want toen vierde wij vakantie. Reizen is geweldig, een hele mooi ervaring en het verrijkt je leven, maar het is iets anders dan een vakantie waarbij je helemaal tot rust kunt komen.
Helemaal mee eens! Persreizen daargelaten vind ik ook dat er een GROOT verschil is tussen een reis en een vakantie.
Leuk hier wat meer over te lezen! Ik herinner me van mijn stage bij Elegance dat m’n begeleider vertelde dat ze dan een reis aangeboden kregen naar Japan, alles betaald, en dat van die Japanse mannetjes dan naar je gingen kijken bij het zwembad. Ik ben zelf hoogsensitief en slaap het liefste alleen, en doe ook vaak m’n eigen ding dus zo’n persreis zou niks voor mij zijn. Maar eerlijk, als ik er eentje aangeboden zou krijgen zou ik ‘m zeker niet afslaan!
Japanse mannetjes die naar je gaan kijken bij het zwembad, hahaha. Dat klinkt niet echt je-van-het. Ik ben zelf ook in Japan geweest maar had er geen last van. Ze kijken wel allemaal naar je ja. Als westerse vrouw ben je nog altijd een verschijning daar.