OMF in Japan dag 1 & 2: Sake overload!

Hurraaaay, ik ben in Japan! Je hebt onder een steen geleefd als je dat niet door hebt gehad de afgelopen dagen/weken of het heeft je niet zo geïnteresseerd. Dat is natuurlijk ook een optie. In ieder geval, op het moment dat ik dit typ lig ik op mijn hotelkamerbed, is het 21.00 uur en heb ik net de tweede dag in Japan achter de rug. Eigenlijk de eerste echte dag, want gisteren ben ik aangekomen. Omdat ik het altijd fijn vind om jullie op de hoogte te houden van wat ik doe en jullie niet te overspoelen met informatieve artikelen als ik weer thuis ben, ben ik aan het ploggen geslagen. Niet helemaal live want ik weet niet hoe het internet zich houdt deze week en er zit een tijdsverschil van 8 uur tussen Nederland en hier. Maar ik deel mijn dagboekjes wel met jullie. Vandaag is de eerste! Dag 1 was afgelopen maandag, dag 2 vanzelfsprekend dus dinsdag.

Maandag

Dit blijft een ding he… mensen die al in de rij gaan staan om te boarden terwijl er nog niets is omgeroepen. Ik heb daar een (niet zo stiekeme) hekel aan. Waarom mensen?! Jullie plekje is toch gereserveerd? Take a chill pill.

Na een vliegreis van 12 uur kwam ik aan op Narita Airport in Tokyo. Voor mijn vlucht naar Fukuoka moest ik echter naar het andere vliegveld: Haneda. Ik had bij aankomst precies een uur de tijd om mijn koffer op te halen, door de douane te gaan, een kaartje voor de limousine bus te kopen, klinkt heel heftig – is niet meer dan een shuttlebus, en op de bus te stappen. Fanatiek, maar gelukt! Ik vond dat ik wel een lunch had verdiend en op Haneda Airport bestelde ik Udon. Van een plaatje want er was geen Engels menu en Engels spreken deden ze er ook niet. Lekker was het gelukkig wel!

Om 16.00 uur Japanse tijd, dat is na een reis van 20 uur, kwam ik aan in mijn hotel! Ik verblijf de eerste twee nachten in het Nishitetsu Grand Hotel. Ideaal gelegen in de wijk Tenjin in Fukuoka. De kamer is huuuuuuge. Volgens mij hebben ze me een suite gegeven…

Ook fijn: het uitzicht! Doet me denken aan een mini (lees: zeer mini) Times Square. In Tokyo wordt dat straks vast nog heftiger.

Anderhalf uur had ik om me op te frissen, dus dat deed ik. Daarna op naar de metro, waar ik natuurlijk geen biet van begrijp. Je zou denken dat Japan vrij internationaal georiënteerd is, maar in Fukuoka doen ze niet zoveel aan Engels. Gelukkig heb ik Toshi, mijn gids voor deze dagen, bij me.

Eten deden we bij een Izakaya. HOE TOF IS DIT! Een Izakaya is een soort van Japanse gastropub. Een gezellige plek waar je na het werken iets kunt drinken (wat hier in Japan heel gewoon is) maar ook een hapje kunt eten. Die Japanse vibe was in ieder geval direct voelbaar op de eerste avond.

Wat ik deze week allemaal eet laat ik jullie zin in Foodie in Japan maar OMG. Alles is gewoon lekker! Zo ook deze heerlijk simpele Otoshi: een soort van verplichte appetizer. De Otoshi kan bij ieder restaurant verschillend zijn. Hier was het vongole in bouillon. Ik moet deze week nog wel even uitvogelen hoe de Japanners die bouillon zo smaakvol krijgen.

En sake natuurlijk. Je bent in Japan of niet.

Restaurants zitten in Japan, of in ieder geval in Fukuoka, soms best verstopt. Zie je die kleine groene banner rechts met de (donkere) trap eronder? Daar moesten we zijn voor Izakaya Tsu Ma Mi Na.

Uiteindelijk lag ik maandag om 22.00 uur in bed. Je kon me opvegen, werkelijk waar. Ik geloof dat ik in mijn eerste vlogbeelden ook alleen maar wartaal uitsla. Excuses daarvoor!

Dinsdag

Helemaal fris en fruitig, ok – totaal niet want: jetlag, schoof ik de volgende ochtend aan voor een super snel ontbijt in het Nishitetsu Grand Hotel. En met snel bedoel ik 10 minuten want a. ik had geen honger en b. ik vond iets langer slapen iets belangrijker dan ontbijten deze ochtend. Ik koos voor een mixje van Japans en Europees eten: croissantje met whipped butter, wortjes, bacon, een dumpling en wat rijst. Plus een glas grapefruitsap om wakker te worden.

En toen: op met de trein naar Yanakawa! De treinen zien er hier uit als metro’s want het een gaat in het ander over zodra je het centrum van de stad uit bent.

In Yanakawa deden we een historische boottour door het centrum. Deze is ook, zoals je kunt zien, onder de Chinese toeristen erg populair. PEACE!

Het bewijs dat ik écht in Japan ben. Mocht je dat nog niet door hebben gehad.

Die boottour was echt tof. Onze chauffeur, zoals ‘ie zo mooi werd genoemd, wist zat te vertellen, kon prachtig zingen en had een mooi gevoel voor humor. En voer ons ook langs mooie plekjes, door smalle kanaaltjes en onder lage bruggetjes door. Echt een ervaring.

Hier en daar staan nog wat Samoerai huizen. De Samoerai waren de gewapende troepen, de krijgers dus eigenlijk, van Japan van de 12e tot de laat 19e eeuw. In dit soort huizen woonden ze.

Op 3 maart was het Girls’ Day, Hinamatsuri in Japan, een dag die groots gevierd wordt. Veel huizen worden versierd met Hina dolls en Tsurishi bina (de hangende decoraties). Alles met de hand gemaakt! De versieringen blijven tot halverwege april hangen. Heel gaaf want vrijwel overal waar je komt (ook in openbare gebouwen) zie je deze versieringen hangen. Japan is al heel kleurrijk als je het mij vraagt, maar nu helemaal.

Een Hina doll.

Lunchen deden we bij hotel Ohana in Yanagawa. In deze práchtige privékamer. Ik voel me altijd heel bevoorrecht tijdens dit soort reizen waarop talloze speciale dingen worden geregeld. En ook een beetje overgewaardeerd wel. Maar genieten doe ik zeker en het is geweldig om dit soort dingen (die je anders nooit meemaakt) te mogen doen.

Lunchen met uitzicht op deze Japanse tuin. Da’s toch helemaal fantastisch.

In het historische museum dat bij Ohana hoort kom je veel attributen uit de samoerai-tijd tegen. Waaronder dit harnas. Zo mooi! Mijn liefste meneer is altijd een beetje geïntrigeerd door Samoerai dus ik vind het wel jammer dat hij niet mee is om dit te zien.

In het kader van wist-je-datjes: wist je dat Nori (zeewier voor onder andere sushi) gewoon wordt gekweekt voor de kust? Ik niet! Miljoenen palen zijn de grond in gejast en hieraan groeit dus de nori. Weer wat geleerd!

Next stop: Hana No Tsuyu brewery, een sake brouwerij. Waar je uiteraard alleen op Crocs naar binnen mag. Ever so charming…

Maar wel héél tof om te zien hoe sake gemaakt wordt. Vanaf het plukken van de rijst tot het bottelen van de sake zijn ze ongeveer 30 dagen onderweg. Daartussen zitten stadia waarin de rijst wordt gepolijst, gefermenteerd en omgezet tot sake.

En ach, alsof ik nog niet genoeg sake heb gehad. Een proeverijtje kan er ook nog wel bij. Die Japanners zijn niet vies van een beetje alcohol!

Waar de Japanners ook van houden: winkelen! Of de Chinese cruise-toeristen misschien nog wel meer want daar stikte het van in Canal City. Canal City is een gigantische shoppingmall in Fukuoka. Je vindt er werkelijk iedere winkel wel terug. Van de toegankelijke H&M tot Timberland, Michael Kors en uiteraard een handvol typisch Japanse winkels. Een kinderwagen of jas voor je hond nodig? Die vind je wel in de Pet shop. I know, what the fuck. In Canal City wordt ook meerdere malen per dag een fonteinshow opgevoerd. Niet zo groots als bij de Bellaggio in Las Vegas, maar leuk om gezien te hebben.

En dan de laatste stop van de dag, inmiddels zijn we al bijna 12 uur op pad: Ramen Stadium op de vijfde verdieping van Canal City. Acht verschillende ramen-restaurants bij elkaar, ieder met zijn/haar eigen specialiteit. Wij kozen voor Hakata-ramen, de ramen uit de regio. Maar dit zien jullie in het eetoverzicht.

Wat ik tot dusver in twee dagen Japan al heb geleerd: 1/ Over Japanners zou ik een heel apart artikel kunnen schrijven en dat ga ik dus ook doen. 2/ Japan is maar een gekke mix tussen hysterische taferelen en traditionele regeltjes. Alsof ze zelf af en toe gewoon niet kunnen kiezen tussen het een of het ander. En 3/ Ik kom zwanger terug uit Japan. Niet omdat die mannen hier zo lekker zijn, maar het eten wel. Een foodbaby is on it’s way.

Tot morgen!