OMF op Curaçao #1

Curaçao, we finally meet. Ik denk dat ieder kind op het moment dat het hoort van Curaçao tijdens de lessen op school dit eiland op de bucketlist plaatst. Misschien onbewust, misschien heel bewust. Zelf heb ik altijd van het bestaan van Curaçao afgeweten en heb ik er altijd naar toe gewild. En op het moment van schrijven en als jullie dit lezen zit ik er gewoon! Op uitnodiging van het Curaçao Tourism Board verken ik een week lang het eiland. Het doel? Curaçao van een andere kant laten zien, meer uit de bestemming halen en jullie ervan overtuigen dat Curaçao naast prachtige stranden ook veel meer te bieden heeft. En ik plog deze week, hoeraaaa! Vanaf vandaag lees je mijn dagelijkse avonturen tijdens mijn tijd op het eiland. Met vandaag in de spotlight: Willemstad.

Ik kwam gisteravond pas aan toen het al donker was dus meer dan duisternis en een paar lampjes had ik nog niet gezien van Curaçao. Toen ik vanochtend wakker werd, weliswaar een beetje vroeg maar ach, sprintte ik naar buiten om foto’s te maken. In dit hotel verblijf ik deze week: Hotel ’t Klooster in de wijk Pietermaai. Voorheen een oud klooster, nu omgebouwd tot een klein boetiekhotel met ruime kamers en een gezellige binnentuin.

Het ontbijt wordt geserveerd in de tuin en naast een prima ontbijtbuffet kun je ook een aantal warme dingen bestellen. Ik ging voor een pannenkoek. Goede start van de dag zo!

En mijn uitzicht wordt ook steeds beter bij al die ontbijtjes op reis, haha.

Als eerste op de planning vandaag: een culturele en culinaire wandeltocht door Willemstad met de geweldige Clarita. Hoewel ik het ontbijt net achter de kiezen had trapten we af met een voor de Curaçaoënaars populair ontbijt: Batido.

Het is een soort smoothie met melk, suiker en vers fruit. Ik koos voor mango. Zo lekker! Vloeibaar ijs/een milkshake voor ontbijt. Niet te vaak doen.

Het icoon van Willemstad: de pondjesbrug. Op Curaçao noemen ze het swinging old lady, een benaming die ik zelf iets leuker vind. Ik had mazzel trouwens, de brug was een paar weken dicht geweest in verband met restauraties maar sinds een week is ‘ie weer open. Wat ik dus niet wist is dat deze brug gewoon doodleuk opzij geschoven wordt als er een schip langs moet. Hilarisch. Ik heb het gefilmd dus mijn verbazing komt wel naar voren in de vlog.

Dit zijn de foto’s die je altijd ziet van Curaçao en eerlijk, er is echt niets gelogen aan. Willemstad voelt aan alsof je door een regenboog loopt. Je kunt er gewoon niet niet-vrolijk van worden.

We kwamen na een stuk lopen uit bij het Waterfort aan de Waterfortstraat en dat fort dient tegenwoordig als huisvesting voor talloze restaurants met terrassen vlak naast en boven de zee. Zó gaaf hier. Op het moment dat wij er waren waren alle restaurants nog dicht, maar zéker heen gaan om lekker te dineren.

Toerist uithangen hoort erbij.

Zie je die grote bollen rechts? Dat is de kerstversiering die overal al volop te zien is. Clarita vertelde me dat ze voor Kerst kerstbomen halen uit Canada en dat zij ze iedere avond ijsklontjes geeft omdat ze anders te snel doodgaan. Ik weet niet wat ik ervan moet geloven maar het maakte me wel aan het lachen.

Die kleuren jongens, daar krijg je toch geen genoeg van. De okergele kleur wordt trouwens gebruikt voor officiële gebouwen. Het gouverneurshuis bijvoorbeeld, maar ook kerken, politiekantoren en de rechtbank hebben deze kleur. Verder mag iedereen zelf bepalen welke kleur zijn/haar huis krijgt.

We stapten Mikve Israel-Emanuel binnen, een Joodse synagoge waar de vloer gemaakt is van zand. Oudere Joden die afreisden naar Israël namen op de terugweg een zak zand mee en dit gebruikten ze voor de vloer van deze synagoge. Nog steeds is er twee keer per week een dienst.

Op naar de floating market van Willemstad waar handelaars uit Venezuela hun groenten en fruit verkopen. Het aanbod aan groenten en fruit in Willemstad is echt absurd. Gigántische avocado’s en watermeloenen, yams, mierzoete guaves en passievrucht en tientallen soorten bakbananen. Om jaloers van te worden.

Na een wandeling van bijna drie uur lunchten we bij Place Bieu, de plek waar de Curaçaoënaars hun lunch ook halen. Het is een overdekte hal met een aantal mini restaurantjes waar je verrukkelijk authentiek Curaçaos kunt eten. Wat ik er at lees je binnenkort in Foodie op Curaçao.

Na de wandeling bezocht ik Kura Hulanda wat het best omschreven kan worden als een minidorpje in de wijk Otrobanda. Kura Hulanda is een hotel maar op het terrein vind je ook restaurantjes en het Kura Hulanda museum, het slavenmuseum. In 1995 kocht de Nederlander Jacob Gelt Dekker een klein huis in het oude gedeelte van Otrobanda. Tijdens zijn verblijf leerde hij over de rol van Otrobanda tijdens de slavernij en hij besloot een museum op te richten ter nagedachtenis aan deze tijd. Uiteindelijk heeft Dekker nog veel meer panden gekocht in het oude Otrobanda en heeft hij de wijk na een gigantische restauratie weer nieuw leven in geblazen en het hersteld naar hoe het vroeger was.

Samen met een gids liep ik een rondje door het Kura Hulanda museum. Heel indrukwekkend en afschrikwekkend. Iets wat je naar mijn idee gezien moet hebben voor een stukje bewustwording maar ga na een bezoek aan het museum maar gauw weer iets leuks doen want ik werd er in ieder geval een beetje mistroostig van. Mocht je dit museum ook in willen: voor € 5 extra loopt er een gids met je mee. En hoewel ik daar zelf normaal niet zo van ben, kan ik het je in dit museum zeker aanbevelen.

De benen hadden inmiddels genoeg beweging gehad en van 16.00 – 19.00 uur had ik free-time. Best zeldzaam tijdens een perstrip maar op Curaçao is alles ‘chill’. Ik spendeerde wat tijd aan het zwembad en ging op mijn hotelkamer nog even aan het werk.

’s Avonds dineerde ik bij restaurant Kome in Pietermaai en pakte ik mijn spullen voor de volgende dag. Dan staat er een dagtrip naar Klein Curaçao op de planning, yes!

Tot morgen! x