In Week van OMF kun je af en toe wat kleins lezen over het verloop van mijn tweede zwangerschap, maar deze keer vertel ik er op Ohmyfoodness niet zoveel over. Niet zoveel als bij Vic, toen ik echt wekelijks een zwangerschapsupdate filmde. Het is iets waar ik bewust voor heb gekozen. Veel van mijn persoonlijke leven deel ik met jullie en ook bij de zwangerschap van Vic vond ik het heel leuk om te delen. Alles was natuurlijk nieuw, alles was spannend en met mijn video’s hoopte ik te zorgen voor en te zoeken naar een beetje herkenning. Deze keer is dat toch een beetje anders. Ik merk dat ik bij deze tweede baby een stuk minder de behoefte heb om alles te delen. Ik voel me ook een stuk zekerder en zoek niet meer naar bevestigingen of geruststellingen. Deze instelling zorgt er waarschijnlijk ook voor dat de tijd voorbij vliegt. Voor jullie maar ook voor mij. Ik ben namelijk inmiddels alweer over de helft. Dat is toch niet normaal? Ik vertelde mijn verloskundige dat week 4 t/m 12 echt voorbij leken te kruipen maar dat de weken vanaf week 12 echt in rook zijn opgegaan. Ongekend! Omdat we de spannendste fase inmiddels voorbij zijn, ik me al bezig houd met de voorbereidingen van mijn zwangerschapsverlof en de babykamer in huis steeds meer vorm begint te krijgen, leek het me leuk om jullie eens te updaten. Want hoe gaat het, zo halverwege zwangerschap nummer 2?
“Zo’n tweede zwangerschap is ZO anders dan de eerste!”
Het is de opmerking die je het vaakst krijgt en/of leest wanneer je zoekt naar ervaringen over een tweede zwangerschap. Vaak lees je dat mama’s veel minder bezig zijn met de kleine baby in de buik omdat er immers al een kindje rondloopt in huis en dat ze vaak geen idee hebben hoever ze nu eigenlijk in de zwangerschap zijn. Deels kan ik me vinden in deze opmerking maar deels ook totaal niet. Ja, de tijd vliegt inderdaad voorbij en ja, tijd om te rusten en/of toe te geven aan ongemakken is er een stuk minder. Maar, en nu spreek ik uitsluitend voor mezelf natuurlijk, ik ben absoluut niet minder bewust bezig met dit tweede kindje dan ik was met Vic tijdens de zwangerschap. Sterker nog, ik kan iedereen altijd direct vertellen hoeveel weken ik nu ben en vond de geslachtsbepalende- en 20-wekenecho net zo spannend bij baby nr 2 als bij Vic. Ik houd me weliswaar totaal niet bezig met babyfora, check mijn zwanger-app op mijn telefoon hooguit eens per twee weken en heb (nog) geen enkele babybox aangevraagd, maar ook bij deze baby zijn we op tijd begonnen met de babykamer en geniet ik van ieder schopje, duwtje, aaitje of wat de gup dan ook maar aan het doen is daarbinnen.
Minder tijd om bij ieder wissewasje stil te staan? Absoluut. Minder bewust ermee bezig? Zeker niet.
Vic wordt grote broer
Hoewel de verandering voor ons straks heel groot is, ineens een tweede kereltje erbij – mijn hemel!, is de verandering voor Vic wellicht wel groter. Hij moet ineens aandacht gaan delen en ik verwacht dat dit nog best eens een uitdaging kan worden. Vic is namelijk écht een mama’skindje. Als Tim en ik samen thuis zijn, zal hij altijd linea recta naar mij toegaan als er iets is. Ook al ben ik niet in beeld, als Vic weet dat ik ergens in huis ben roept hij net zo lang ‘MAMA’ tot ik wél weer in beeld ben. Dus ja, dat wordt nog best een dingetje straks. Gelukkig heeft Tim weer drie weken vrij na de bevalling waardoor hij, naast tijd met de baby, ook veel tijd met Vic kan doorbrengen en Vic daardoor hopelijk niets tekort komt.
Vic laten wennen aan het idee dat hij straks een broertje krijgt proberen we niet teveel te forceren. Baby 2 zal straks in het ledikantje slapen waar Vic altijd in heeft geslapen en om Vic niet het idee te geven dat broertje zijn ledikant inpikt, hebben we Vic enkele weken geleden al een groot bed cadeau gedaan. Hij is er súper trots op en omdat het ledikantje direct naar de babykamer is verhuisd, ziet hij het ledikantje ook niet meer als zijn bed. ‘Baby slapen?’ zegt hij nu als hij het ledikantje in de babykamer ziet staan.
Wat een baby is weet Vic heel goed, ieder kindje dat kleiner is dan hijzelf wordt een baby genoemd door hem. Maar dat er een baby in mama haar buik zit gaat er nog niet in. Volop in de ontkenningsfase, haha. Als ik op mijn buik wijs weet Vic heel goed te zeggen dat het mijn buik is, maar als ik vervolgens vraag waar de baby is zegt hij “Baby is er niet! Baby is weg?!’. Ook als ik Vic vraag of er een baby in mama haar buik zit kijkt hij me raar aan en is het “Nee!”.
Ik heb de afgelopen weken vaak de vraag gekregen wat Vic van het leuke nieuws vindt, maar hij beseft het zich dus niet zo. Hij vindt mijn buik vooral mega interessant om op te klimmen en klauteren en vindt het maar vreemd dat op schoot zitten niet zo makkelijk meer gaat als voorheen.
Tim en ik hebben het er wel eens over, over de dingen die we zouden en juist niet zouden moeten doen met Vic als de baby er is, maar ik probeer me er vooral niet (te) druk over te maken. We zien vanzelf wel hoe het gaat lopen t.z.t.
Hoe gaat het met mij?
Dat deze zwangerschap anders is dan die van Vic heb ik al vaker verteld. Waar ik bij Vic echt de echo’s nodig had om bevestigd te krijgen dat ik zwanger was, schreeuwt bij baby 2 alles in mijn lijf ZWANGER. Na week 12 verdwenen de misselijkheid en extreme vermoeidheid gelukkig als sneeuw voor de zon en momenteel zit ik nog in het ‘chille tweede trimester’. Ik heb momenteel een stuk meer energie dan in het eerste trimester maar tegelijkertijd ervaar ik wel de gevolgen van het dikker worden van mijn buik. Meer dan vier video’s op een dag filmen voor OMF zit er bijvoorbeeld echt niet meer in, mijn benen en rug zijn gewoon op na een volle ochtend staan. Ook ben ik ’s avonds echt aan het einde van mijn latijn, de combinatie van werken, huishouden en zorgen voor Vic is een extra uitdaging nu ik zwanger ben. Ik lig niet meer om 20.00u al in bed, zoals in het eerste trimester, maar puf om echt nog dingen te ondernemen ’s avonds heb ik nauwelijks.
Maar verder mag ik niet klagen. Buiten een ietwat zere rug en een beurs stuitje zo nu en dan, kan ik in ieder geval nog werken en heb ik me inmiddels volledig gestort op het filmen van de video’s voor tijdens mijn verlof. Ook voel ik me nog prima genoeg om dingen te ondernemen met Vic en hoef ik Tim nog niet voor ieder wissewasje om hulp te vragen. Gelukkig!
“Maar hoe is het dan met de baby?”
Ik moet altijd lachen als ik de vraag krijg hoe het met de baby gaat. Eh ja, ik geloof wel goed? Tijdens de 20-wekenecho zagen we dat de baby extreem veel op Vic lijkt. In ieder geval voor zover we konden zien. Hetzelfde ronde koppie, hetzelfde kleine neusje, dezelfde bewegingen. Heel geinig. Ook qua activiteit lijkt het kindje onwijs veel op Vic. Vic ging in mijn buik dagelijks alle kanten op en was op wakkere momenten ook echt druk aan het bewegen; deze baby is dat ook. Inmiddels zijn de schopjes en bewegingen duidelijk voelbaar van de buitenkant en het zal waarschijnlijk niet lang meer duren voordat er weer hele aardverschuivingen gaande zijn. Ieder moment dat ik lig of zit begint de kleine te schoppen, zeker zo’n vijf à zes keer per dag. Super gezellig!
Op medisch vlak is hij vooralsnog ook helemaal goedgekeurd. Op echo’s is natuurlijk niet alles te zien, maar de uitslag van de NIPT test was goed en ook op de 20-wekenecho waren geen bijzonderheden te zien. Super fijn!
En nu dan?
En nu zijn we dus over de helft en hebben we minder weken te gaan dan we hebben gehad. De reguliere controles gaan nog komen en zelf krijg ik met 32 weken nog een extra echo omdat bij de 20-wekenecho mijn placenta nog te laag bleek te liggen. Ook wordt er met 34 weken weer een urinekweek gemaakt omdat ik tijdens de zwangerschap van Vic draagster was van de GBS/Streptokokken B bacterie. De kans is groot dat dit nu ook weer het geval is; dit zou betekenen dat we weer in het ziekenhuis moeten bevallen. Voor ons helemaal ok!
Nou, volgens mij waren dat de belangrijkste dingen wel eigenlijk! Alles gaat dus goed met ons en met de baby en daar zijn we onwijs dankbaar voor. Ondanks dat we de komst van een tweede kindje best wel spannend vinden op zijn tijd, kijken we ook wel uit naar weer een kraamweek en een hele decembermaand ongegeneerd cocoonen. <3
Wat fijn om te lezen dat alles zo goed gaat en leuk dat je ons een update geeft!
Super leuk om te lezen! Ik moest lachen om het stukje over de baby in je buik en dat Vic er niet aan wilt dat die in je buik zit! Ik heb toevallig afgelopen jaar geleerd (werk sinds kort met kinderen) dat kinderen pas vanaf bepaalde leeftijd (ontwikkelingsfase) dat kunnen begrijpen. Hetzelfde als je een koekje laat zien en dan het koekje in een doos doen. Veel kinderen ontkennen dan zelfs dat er een koekje in de doos zit. Wat je niet ziet is er niet haha.