Alleen naar New York, is dat nou écht leuk?

Ik waarschuw je vast: dit artikel bevat enkel selfies als beeld. Ik ga het namelijk hebben over mijn solo-tripje naar New York en tja, dan ben je simpelweg de enige die foto’s kan nemen, ook van jezelf. Bij voorbaat excuses! Zoals jullie waarschijnlijk wel weten ben ik afgelopen november voor het eerst alleen naar de Big Apple geweest, een droom die uitkwam want sinds de allereerste keer dat ik in New York was (2012) droomde ik ervan om ooit alleen door deze stad te kunnen struinen. Voordat Vic in de planning zat heb ik zelfs al eens gekeken of het mogelijk zou zijn om een maand of iets langer te kunnen werken in New York maar in die periode bleek dit simpelweg onbetaalbaar te zijn. Uiteindelijk werd ik zwanger, kwam Vic en verdween ook de behoefte om voor langere tijd alleen van huis te zijn. De droom om ooit een paar dagen alleen New York aan te doen bleef en afgelopen jaar kwam het er dan eindelijk van. Dat ik er onwijs van heb genoten hebben jullie aan meerdere artikelen en talloze foto’s kunnen zien maar ook riep mijn reisje de nodige vragen op. Naast de veelgestelde vraag “zijn jij en Tim nog wel samen?!” (serieus, geen grap) kreeg ik ook heel veel berichten van andere meiden die óók ooit een keer alleen naar New York willen maar het om welke reden dan ook nog niet hebben aangedurfd. Ik had beloofd hier ooit een artikel aan te wijden en hier is ‘ie dan eindelijk. Want alleen naar New York, is dat nou écht leuk? In dit artikel deel ik mijn mening en geef ik je de nodige tips voor als je de stap durft te zetten.

Waarom New York?

Nou, niet vanwege de sneeuw zal ik vast verklappen – haha! New York is mijn favoriete stad op de hele wereld. Er is geen enkele andere plek op de wereld waar ik me net zo thuis voel als in mijn eigen huis dan in New York. Zodra ik een taxi uitstap of een metrostation uit kom lopen ben ik op mijn gemak. De rumoer, het leven dat altijd maar doorgaat, de talloze toffe hotspots, bezienswaardigheden en vriendelijke mensen: New York is he-le-maal mijn ding.

Drie keer eerder ben ik in New York geweest: twee keer met Tim, een keertje met Vivian voor OMF. Iedere keer in de Big Apple was op zijn eigen manier uniek. De eerste keer met Tim was geweldig en ronduit overweldigend. De tweede keer was net zo overweldigend omdat we er voor het eerst rond Kerst waren maar tegelijkertijd was het ook enorm vertrouwd omdat we de weg al een beetje kenden. De derde keer met Vivian was heel fijn. Het was mooi weer en we hadden alle tijd om toffe food hotspots te ontdekken en leuke tours te doen. Maar na drie keer heb je de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad wel gezien, helemaal als je een stad zo intensief beleeft als wij altijd doen tijdens een citytrip. Voor mij ontstond de wens om New York te ervaren op een chille manier, op een manier die ik zelf helemaal zou kunnen invullen. Geen rekening houden met iemand, mijn eigen plan trekken, geen verantwoording hoeven afleggen aan wie dan ook… gewoon even helemaal op mezelf zijn.

Die ‘me-time’ heb ik af en toe echt even nodig. Ik kreeg vaak de vraag of ik alleen niet heel erg alleen vond, maar stiekem vond ik het heerlijk. Oordopjes in en lopen maar. Even niemand om je heen die iets van je moet, niet per se aardig tegen iemand hoeven te doen als je in een shitbui bent… Je moet begrijpen dat in mijn werk iedereen de héle dag iets van me moet. Veel mensen vragen altijd of het bloggerbestaan niet eenzaam is, maar eigenlijk is het juist het tegendeel: mijn mailbox ontploft dagelijks en de héle dag door krijg ik berichtjes op een van de social mediakanalen van Ohmyfoodness. Alleen? Ik ben geen momenteel alleen! Ja, fysiek misschien… maar daar houdt het dan ook gauw mee op.

Ik had behoefte om even te ontsnappen aan al die moetjes. Even geen vrouw van zijn, heel even geen mama en ook heel even niet Sabine van Ohmyfoodness. En daarom wilde ik er een paar dagen tussenuit. Alleen. New York was voor mij een logische keus vanwege mijn liefde voor de stad maar ook omdat de stad mij zo vertrouwd is. Ik ken er de weg en ik spreek er de taal. Ik was op zoek naar rust en juist door naar een stad te gaan die ik al kende kon ik die rust vinden. Zelfs in de meest onrustige stad die je kunt bedenken.

Oh god, waarom wilde ik dit ook alweer?

“Ik vind het zó stoer dat je dit doet – ik zou echt niet alleen het vliegtuig ingaan”. “Wauw, dat jij je kind achter durft te laten”. Een greep uit de reacties die ik ontving tijdens mijn paar dagen weg. Geloof mij: ik ben heus niet zo stoer als het lijkt hoor. Hoewel ik stond te springen om naar mijn favoriete plek op de wereld te gaan, had óók ik een dag van tevoren zo mijn twijfels. Ik was lekker met Vic aan het spelen en plots vroeg ik me af waarom ik hem in godsnaam een paar dagen wilde missen. Waarom wilde ik ook alweer even geen mama meer zijn? Man, 8 uur alleen in het vliegtuig en dan moet ik ook nog eens de weg naar het hotel zien te vinden, wat ga ik in mijn tijd op Schiphol doen in mijn eentje? Geloof mij, alle redenen die jullie hebben om niet alleen weg te gaan zijn ook mijn gedachten gepasseerd en ook ik heb sterk getwijfeld of het wel een goed idee was om alleen weg te gaan.

Die laatste opmerking over ‘wauw, dat jij je kind achter durft te laten’ vind ik overigens de meest belachelijke ooit. Ik hoor hem van zóveel mama’s, mama’s die niet alleen weg gaan (maar wel willen!) omdat ze hun kind niet achter willen laten. Hoezo achterlaten? Alsof Tim minder capaciteiten zou hebben om voor Vic te zorgen dan ik. Alsof de aanwezigheid van alleen een vader voor een paar dagen slecht zou zijn. Ik weet dat mama’s als onmisbaar worden gezien in het leven van een kind maar laten we vooral niet overdrijven. Er zijn meer mensen dan alleen jij die goed voor je kind kunnen zorgen.

Omdat ik vaker heb gereisd (ook alleen) weet ik dat die twijfels een dag van tevoren als sneeuw voor de zon verdwijnen wanneer je eenmaal onderweg bent. Het voelt altijd als een verjaardag waar je totaal geen zin in hebt maar die uiteindelijk onwijs gezellig blijkt te zijn. En daarom ga ik toch. Omdat ik weet dat het me zóveel meer oplevert als ik twijfels gewoon even laat voor wat ze zijn.

Voorbereid op reis

Alleen op reis gaan had wel even iets meer voeten in de aarde dan een tripje plannen met zijn tweeën. Althans, voor mij. Waar er normaal gesproken twee hoofden zijn die kunnen nadenken was het er nu natuurlijk maar een en daarom ging ik iets beter voorbereid op reis dan ik normaal zou doen. Mijn vlucht naar New York vertrok op donderdagochtend half tien en ruim van tevoren had ik mijn favoriete stoelen in het vliegtuig al geselecteerd zodat ik me zo comfortabel mogelijk zou voelen in het vliegtuig. Ook boekte ik een hotel op Schiphol een nacht van tevoren zodat ik niet zou hoeven etteren met het vervoer naar de luchthaven op donderdagochtend.

Hoewel mijn dagen grotendeels open stonden in New York, plande ik van tevoren al wel een paar activiteiten in die me zouden ‘dwingen’ om mijn hotelkamer uit te gaan. In het begin voelt het altijd een beetje gek om er alleen op uit te gaan vind ik en ik ben iemand die daardoor dingen nog best eens kan uitstellen. Om maar ‘lekker op de hotelkamer te blijven’ in plaats van erop uit te gaan bijvoorbeeld. En dat was nou juist níet de bedoeling. Ik wilde New York alleen beleven en dat doe je niet vanuit je hotel. Ik boekte dus vast een ticket voor een Broadway musical, een workshop bij Milk Bar en pinde een aantal restaurants waar ik graag wilde eten. Verder zou ik het wel zien. Die activiteiten inplannen zorgde ervoor dat ik de deur automatisch uit ging, een ideale stok achter de deur.

Alleen in New York

Maar was het ook zoals ik me had voorgesteld? Was het de moeite waard? Daar kan ik heel kort over zijn: JA. Einde artikel.

Nee, geintje natuurlijk. Laat ik vooropstellen dat New York een prima stad is om alleen heen te gaan. Alleen activiteiten ondernemen is daar namelijk helemaal niet raar. Kijk eens goed om je heen als je in een restaurant zit en je zult heel veel mensen zijn die ergens even alleen een hapje eten. Alleen in een taxi: niet raar. Alleen een wandeling maken: zéker niet gek. Als ik er goed over nadenk is New York misschien zelfs een stad waar het heel makkelijk is om alleen te zijn. Als je kijkt naar restaurants bijvoorbeeld: als je alleen bent kun je vaak gauw een plekje aan de bar krijgen of een klein tafeltje in de hoek, ook al lijkt het in eerste instantie propvol te zitten. Terwijl koppels of grotere groepen mensen vaak nog buiten staan te wachten op een tafel, zit jij al aan je hoofdgerecht – ideaal. Ook voor Broadway musicals is het makkelijk om nog ergens tickets voor te krijgen. De laatst beschikbare tickets zijn vaak voor stoelen die verspreid door de zaal staan. Helemaal niet leuk als je met z’n tweeën bent maar dikke prima als je toch maar één stoel nodig hebt.

Wat ik nog het allerfijnste vond is dat ik inderdaad mijn complete eigen plan kon trekken. Niemand die chagrijnig achter me aan liep als ik voor de derde keer op rij een Victoria’s Secret in wilde. Niemand die baalde omdat ik op zaterdagavond te moe was om nog de stad in te gaan en liever wilde Netflixen vanuit bed. Niemand die geen zin had om een wandeling van 10 km door Brooklyn en over de Brooklyn Bridge te maken. Vier dagen lang heb ik kunnen doen wat ik zelf het liefste wilde. Zonder rekening te houden met slaapjes van een dreumes of de wensen van een ander. En dat was echt héél fijn. In mijn vier dagen alleen in New York heb ik het idee gekregen dat ik de stad nóg beter heb leren kennen, dat ik plekjes heb ontdekt die ik anders niet zo snel had ontdekt. Ook vond ik de rust die ik zocht in deze grote, onrustige stad.

Heb je dan niets negatiefs op te merken?

Was alles dan echt alleen maar helemaal fantastisch? Nee, natuurlijk niet – het leven is niet perfect. Natuurlijk zijn er momenten geweest waarop ik had gewild dat ik met iemand was geweest. De terugrit naar JFK was ronduit kut. Een metro die niet verder ging na vier haltes. Een própvolle lokale bus in moeten met een veel te zware koffer om vervolgens diezelfde koffer weer twee trappen op te sjouwen om toch weer een trein in te moeten voor de laatste paar haltes. Dat soort dingen zijn al niet leuk als je met z’n tweeën bent, maar het gezegde ‘gedeelde smart is halve smart’ gaat op zo’n moment wel echt op.

Ook de momenten waarop Nederland ging slapen en ikzelf nog wakker was waren minder. Het voordeel van de technologie tegenwoordig is dat de wereld een stuk dichterbij is. Vrijwel de hele dag door kon ik even met Tim appen als ik daar behoefte aan had, kon ik op Instagram om iets te delen als ik dit wilde… Dat zorgt ervoor dat je je automatisch al een stuk minder alleen voelt; er is altijd iemand tegen wie je kunt praten. Tot het in Nederland bedtijd is en in New York nog lang niet. Dan beginnen de ‘eenzame uurtjes’ en ben je toch echt op jezelf aangewezen. Ik heb het niet als heel vervelend ervaren maar op zulke ‘stille momenten’ is het wel gezelliger als je iemand hebt om tegen te praten. Gelukkig was daar vriendinnetje Nanda die in Nederland nachtdienst had – haha!

Maar eerlijk, deze twee kleine puntjes zijn wel de enige negatieve punten die ik kan bedenken. En daar heb ik diep voor moeten graven want eigenlijk was ik ze al vergeten.

In vier dagen tijd liep ik zo’n 60 km door de hele stad, maakte ik waardevolle herinneringen in mijn eentje, winkelde ik alsof mijn leven ervan af hing en genoot ik optimaal van het alleen zijn. Maar ook ging ik met een koffer vol kerstcadeaus naar huis om vervolgens mijn twee mannen plat te knuffelen bij thuiskomst. Want hoe fijn zo’n solotripje ook is: there’s no place like home.