5 reiservaringen die ik liever vergeet

Al van kinds af aan is het reizen (of beter: naar het buitenland op vakantie gaan) me met de paplepel ingegoten. Volgens mij was ik vier(?) toen ik voor het eerst naar Zuid-Frankrijk ging en enkele jaren later stapte ik voor het eerst in het vliegtuig. Gecharmeerd door die vreemde talen en mooie omgevingen ben ik een toeristische opleiding gaan volgen en nog altijd kriebelt het. Het liefst ga ik ieder jaar meerdere keren op reis maar financieel gezien vergt dit natuurlijk best veel. Ik heb de mazzel dat ik voor OMF steeds vaker op tripjes mee mag en dus veel mooie landen aan doe maar er staat privé ook nog een hoop op mijn lijstje. En hoewel ik al aardig wat van de wereld heb mogen zien, was niet iedere ervaring even prettig. Op de blog van Milou, Explorista, kwam ik een artikel tegen waarin ze vijf dingen beschreef die ze niet over hoefde te doen. Dit leek mij een leuk artikel voor Travel Tuesday en dus vandaag: 5 reiservaringen die ik liever vergeet.

Met de lokale trein van Avignon naar Agde
Toen Tim en ik net een jaar (of twee?) samen waren ging ik met zijn moeder en zusje op vakantie naar Agde, Zuid-Frankrijk. We hadden een appartement aan de kust gehuurd via familie en besloten met de trein te gaan. Op zich een prima optie, eerst met de internationale trein van Amsterdam naar Avignon en vervolgens vanuit daar met de lokale trein naar Agde. Geschatte reistijd: 10 à 11 uur.

Hoewel de internationale trein prima op tijd reed en erg comfortabel was, namen de loketmedewerkers op het treinstation van Avignon het niet zo nauw met de tijd waardoor we véél te lang op onze tickets moesten wachten en daardoor onze aansluiting mistten. Gevolg? Twee uur wachten op de volgende trein op een snikheet treinstation, met al onze bagage.

Twee uur later stapten we de trein in en bleek dat alle zitplekken al ingenomen waren. Na wat proppen en duwen stonden we in een (ook hier was het snikheet) tussenstuk van de trein. Al zwetend en hangend op onze tassen wachtten we tot de trein zou vertrekken. En toen wachtten we nog langer en nog langer… Uiteindelijk (weer twee uur later) vernamen we dat er een brand was ontstaan op het spoor waardoor de trein voorlopig nog niet zou gaan rijden.

Ik zal jullie de verdere wachttijd op het treinstation van Avignon besparen maar uiteindelijk kwamen we na een reis van 23(!) uur aan op de plek van bestemming. Gelukkig verliepen de vakantie en de terugreis een stuk beter.

Red shirts in Bangkok
In 2010 woonde ik vanwege mijn stage in Bangkok en misschien herinneren sommigen van jullie de nieuwsberichten wel. De Red shirts, demonstranten die zich tegen de regering keerden, namen het centrum van Bangkok wekenlang over. Waar het begon met kleine demonstraties mondde dit al gauw uit in gewapende opstanden. In het begin hadden we er zelf vrij weinig last van. Sowieso woonden we er vrij ver uit de buurt en eigenlijk hoefden we alleen onze route naar het werk aan te passen. In plaats van met de MRT (metro) en BTS (skytrain) te gaan nam ik nu de volledige route met de MRT en pakte ik het laatste stuk een taxi.

Alles verliep eigenlijk vrij normaal, tot het moment dat we ineens bijna niets meer konden. Vanuit Nederland werd een negatief reisadvies afgegeven en dit was ergens wel terecht. Een metrohalte op mijn route werd gebombardeerd en was onbruikbaar, een BTS station werd bezet en de winkelcentra waren gesloten. Met de taxi onderweg naar het werk kwamen we gewapende militairen tegen en het nemen van een Tuk Tuk was uit den boze, zij brachten je namelijk (zonder dat je het wist) midden in het bezette gebied.

Hoewel ik me nooit echt onveilig heb gevoeld in Bangkok, was dat toch een minder leuke tijd.

Pizza eten in Rhodos op de avond voor vertrek
Net als ik houden mijn ouders ook van lekker eten en op onze laatste vakantiedag op het Griekse eiland Rhodos streken we dan ook neer bij een restaurant om de vakantie goed af te sluiten. Ik at een pizza (sorry, ik was toen nog niet zo culinair georiënteerd dat ik voor typisch Griekse gerechten koos) en die smaakte behoorlijk goed. Uren later vertrokken we richting het vliegveld en eigenlijk voelde ik me prima. Toen was ik ook nog niet zover dat ik een hekel had aan vliegen.

Het grootste gedeelte van de vlucht ging prima, tot mijn (ik besef me dat ik wel smerige verhalen vertel deze keer? Excuus!) volledige pizza midden in het vliegtuig weer naar buiten kwam. Gelukkig duurde het niet lang meer voordat we landden op Schiphol want helaas was ik niet snel genoeg meer om een papieren zakje te pakken. Ouch.

Sindsdien word ik heel gauw ziek in het vliegtuig en eet ik vrijwel niets wanneer ik weet dat ik moet vliegen.

Voedselvergiftiging in Bangkok
In vrijwel iedere wereldstad kom je ze tegen: eetkraampjes. Voordat ik naar Bangkok vertrok om daar een halfjaar stage te lopen was ik er al voor gewaarschuwd: eet niet bij ieder kraampje dat je tegenkomt op straat maar kijk waar de Thai zelf hun eten halen. Natuurlijk heb ik dat gedaan en at ik niet zomaar alles, maar ik probeerde wel veel. Iedere dag at ik heerlijk in deze van hitte zinderende stad maar één keer ging het fout.

Midden in de nacht werd ik wakker met enorme drang. Vanaf dat moment heb ik iedere tien minuten op het toilet gezeten en dit ging maar door, zelfs nadat alle afvalstoffen allang uit mijn lichaam waren. Uiteindelijk ben ik met mijn reisgenootje naar het ziekenhuis gegaan waar ik onderzocht werd en diverse medicijnen mee naar huis kreeg. Antibiotica, drankjes en pillen tegen uitdroging… een flinke dosis. Twee dagen later moest ik terugkomen en de situatie was er niet beter op geworden: ik was ten opzichte van anderhalve dag eerder al 3 kilo afvallen. Na nog meer onderzoeken en medicijnen heb ik vervolgens nog drie dagen op bed gelegen (en op de wc gezeten) toen het eindelijk over ging. Vijf dagen lang heb ik het grootste gedeelte van de tijd doorgebracht in de badkamer van mijn appartementje. Een voedselvergiftiging? Alsjeblieft nooit meer…

Tuk tuk chauffeurs in Siem Reap (Cambodja)
Wanneer je naar Azië op vakantie gaat word je er al voor gewaarschuwd: trap niet in de listen van de Tuk tuk chauffeurs. Ze zetten je af bij winkels van vrienden, brengen je met een omweg naar de bestemming en laten je veel te veel betalen. Door mijn verblijf in Bangkok was ik er al aardig handig mee geworden en wanneer de chauffeurs doorhadden dat je de weg wist in de stad, lieten ze je al gauw met rust.

Tijdens een weekend Siem Reap in Cambodja werden we echter weer met de neus op de feiten gedrukt: wat een irritante mensen zijn het toch. Ik weet dat ook deze mensen hun brood moeten verdienen, maar waarom op zo’n oneerlijke manier? We namen een Tuk tuk naar Angkor Wat (het bekende tempelcomplex) want dit was het snelst en makkelijkst. Tickets hadden we al in ons bezit maar toch kon de Tuk tuk chauffeur het niet laten om ons af te zetten bij een of ander luguber ticketloket. “Jullie tickets zijn niet goed, jullie moeten ze hier kopen”. Nee, bedankt. We hebben al tickets. Breng ons naar Angkor Wat of anders betalen we niet. “Van hier naar Angkor Wat is het duurder, jullie moeten meer betalen”. Rot op, we hebben al een prijs afgesproken, dan had je maar geen omweg moeten nemen. “Kijk, hier verkopen ze mooie sieraden voor mooie dames, ik wil het jullie laten zien”. Nee, we willen naar Angkor Wat. Bijna een uur en een chagrijnige Tuk tuk chauffeur later zette hij ons af bij het tempelcomplex. We hebben hem vriendelijk bedankt voor het brengen, onze rit afgerekend, overigens zonder een cent meer te betalen dan was afgesproken, maar gingen aan het eind van de dag toch echt met een taxi terug. Tuk tuk in Siem Reap? Nee, bedankt.

En dat waren ze, 5 reiservaringen die ik liever vergeet. Gelukkig wegen ze alle vijf niet op tegen de geweldige momenten die ik tot nu toe al heb meegemaakt!

Heb jij al eens een negatieve reiservaring meegemaakt?