OMF… Krijgt een baby! #1 | Ik ben zwanger!

En nee, dan gaat het een keertje niet om een Foodbaby maar om een échte baby. Holy shit jongens, ik (Sabine) word gewoon mamma! Ik.ben.zwanger. Waaaaah! En aangezien OMF naast een Food & Travelblog net zo goed een persoonlijke blog is, leek het me niet meer dan logisch om jullie ook in dit hele traject mee te nemen. Ik heb jullie wekelijkse geüpdate over de OMF Fit Challenge en nu is het tijd voor een gloednieuwe categorie en een gloednieuwe fase in het leven van Tim en mij: OMF… krijgt een baby! Op YouTube neem ik jullie vanaf deze week mee in een wekelijkse Zwangerschapsupdate die ik ook hier in de nieuwe zaterdagmiddagartikelen deel maar op OMF voeg ik er nog iets extra’s aan toe. Wat foto’s hier en daar, wat vragen/opmerkingen en dingen die ik niet kwijt kan in de video’s. In deze eerste zwangerschapsupdatevideo geef ik antwoord op een aantal veelgestelde vragen die we tot nu toe hebben gehoord van vrienden en familie en laat ik wat shots zien van de 8 en 12 weken echo en uiteraard de buik.

Klik hier als je de video niet kunt zien

De eerste twee echo’s

Tim en ik kwamen er zelf achter dat we in verwachting waren met 4 weken. Op 17 juli om precies te zijn. Een dag later belde ik de verloskundige om een afspraak te maken voor de eerste echo. En toen begon het lange wachten, ruim vier weken maar liefst! ‘Pas’ op 17 augustus hadden we de intake en eerste echo. Ik zeg ‘pas’ omdat die vier weken jaren leken te duren, maar ik realiseer me ook dat dit over het algemeen best vroeg is. Er zijn stellen die pas met 10 of 11 weken voor het eerst mogen kijken, dus wat dat betreft hadden we mazzel. Ik ben nooit zenuwachtig aangelegd geweest. Presentaties geven of voor de klas staan met een spreekbeurt heb ik nooit erg gevonden, maar dit… Mijn hemel. Die zenuwen waren dik aanwezig hoor, foei. Gelukkig allemaal voor niets. Met 8 weken en 2 dagen kregen we voor het eerst ons ukkie te zien. Een sterk kloppend hartje en een tot zover goed gegroeid hummeltje. Mijn gevoel erbij? Magisch, heel bijzonder en heel vreemd. Groeit dat echt in mij? Het vruchtje leek iets groter te zijn dan de verwachtte termijn dus de verloskundige plaatste mij drie dagen vooruit.

Drie weken later mochten we weer, afgelopen dinsdag. Deze keer voor de termijnecho! Ook enorm spannend, maar ergens wist ik gewoon dat het goed zat. De buik groeide, ik voelde me goed maar ook wel echt zwanger. Ik was er dan ook helemaal niet zo mee bezig, al is dit deels te danken aan de vakantie natuurlijk. Af en toe popte de ‘oh ja, we mogen dinsdag weer kijken’ gedachte in me op maar ik was er niet constant mee bezig, heel fijn wel. Dinsdagochtend sloegen de zenuwen wel een beetje toe, gezonde spanning zeg maar. Nergens voor nodig achteraf, alles zag er perfect uit! Ukkie was druk aan het boksen en trappelen en lag er geweldig voor. En jemig wat is hij/zij gegroeid in de afgelopen vier weken! Bizar! Zie je het hoofdje en het voetje dat omhoog steekt? Zo schattig! Na het goede nieuws hebben we het ook bekend gemaakt via Facebook en Instagram. Ik heb de rest van de dag strálend naar het scherm gekeken. Al die felicitaties en gelukwensen. Het is gewoon echt! Wij worden écht papa en mama in maart!

Kwaaltjes, Zwanger & PDS

En dan: kwaaltjes. De meest gestelde vraag is natuurlijk ‘hoe voel je je’. Eigenlijk wel heel erg goed! Extreme misselijkheid heb ik niet gehad. In week 6 en 7 had ik er ’s ochtends na het ontbijt ietwat last van, maar niet zo hevig dat ik boven de wc hing. Voor de vakantie ben ik wel heel moe geweest, ik heb ’s middags echt een uur of twee pauze moeten houden/plat moeten liggen om daarna weer een paar uur te kunnen werken maar ook dat is te overzien.

Het enige waar ik écht last van heb gehad: buikpijn. Als zwangere vrouw gaan er allerlei alarmbellen rinkelen als je buikpijn hebt maar met mijn PDS (spastische darm) wist ik dat dit een struggle ging worden. En dat werd het inderdaad ook. Voordat ik zwanger was kon ik zo de voedingsmiddelen aanwijzen waar ik gegarandeerd buikpijn van ging krijgen. Sinds ik zwanger ben is dat echter dramaaatisch. Zo heb ik tijdens onze vakantie gewoon pizza kunnen eten zonder buikpijn en de nodige wc bezoekjes, maar ben ik na een simpele salade met kip onwijs beroerd geweest. Er is werkelijk geen pijl op te trekken en dat is soms best lastig. Zeker als je buiten de deur moet eten of niet thuis bent. Bijkomend voordeel aan dit kwaaltje is echter wel dat ik veel minder trek heb. Ik moet er niet aan denken om de hele dag te snaaien en ik ontbijt, lunch en diner heel licht voor mijn doen. Hopelijk beperk ik hiermee een beetje de kilo’s die ik ongetwijfeld zal gaan aankomen.

Buiten de moeheid en buikpijn heb ik echter nergens last van en durf ik te zeggen dat ik me kiplekker voel. Ik sport gewoon lekker door zoveel als het kan (al dan niet een beetje aangepast), ben ook gewoon aan het werk en heb september nog vol staan met leuke reisjes voor OMF. Ik heb deze 12 weken in ieder geval op en top kunnen genieten van de zwangerschap en ik besef me maar al te goed dat dit echt een luxe is.

De bump

Nog even over die buik, die groeit bij mij al best wel snel! Waar je bij de een pas een mini babybump ziet bij 20 weken, kun je er bij mij al echt niet meer omheen, ook al ben ik pas 12 weken + een beetje. De foto links maakte ik op 10 augustus, ik was toen nog geen 8 weken zwanger. De bump was wel echt heel mini en voor de buitenwereld niet te zien, maar zelf zag ik het toch echt wel. Bizar hoor! Overigens weet ik dat dit nog geen echte babybuik was maar dat het meer te maken had met opgeblazen darmen.

De rechterfoto nam ik afgelopen maandag met 11,5 week. Mijn ‘hmm, is ze nou gewoon aangekomen’ buikje is langzaam veranderd in een mini babybump. De huid staat strakker, de buik is een stuk harder dan een vetbuik (haha!) en die broek… dat is een zwangerschapsbroek. Mijn normale broeken kan ik niet meer aan. Afgelopen dinsdag brachten we het nieuws naar buiten voor iedereen die het nog niet wist (leden van CrossFit Apeldoorn, collega’s van Tim etc.) en godzijdank hoef ik sinds die dag mijn minibuikje niet meer te verbergen. Dat werd de laatste dagen toch wel lastig hoor. Dan hadden we maar wat mazzel met onze vakantie in Italië waar we toch niemand kenden.

En nu…?

Tim en ik hebben inmiddels 8 weken de tijd gehad om aan deze zwangerschap te wennen. We zitten nu in de fase dat we over namen aan het nadenken zijn, er langzaamaan spulletjes gekocht worden en we bezig zijn met de brainstorm voor de babykamer. Ook staan er een aantal (spannende!) afspraken ingepland. Zo heb ik aanstaande dinsdag wederom de mazzel om naar ukkie te mogen kijken, dan hebben we namelijk de nekplooitmeting in het ziekenhuis. Dit om de kans te berekenen of dit kindje een van de drie syndromen heeft waar naar wordt gekeken, waaronder het syndroom van down. 28 september staat de geslachtsbepalende echo gepland want ja, we willen heel graag weten wat het wordt. En verder: inténs genieten. Ik realiseer me heel goed dat zo snel zwanger worden niet voor iedereen is weggelegd en dat je maar één keer voor de eerste keer zwanger bent dus ieder nieuwigheidje, iedere mijlpaal hoe groot of hoe klein ‘ie ook is wordt (stilletjes) gevierd.

YES, deze foodie wordt mamma van een (échte food)baby!

Tot volgende week! x