Dagelijks krijg ik onwijs veel vragen die OMF-gerelateerd of soms persoonlijk zijn. Vragen over bepaalde recepten maar ook over hoe wij de opvoeding van Vic aanpakken. Een vraag die ontzettend vaak gesteld wordt door medemoeders is ‘hoe zorg jij voor een goede balans tussen je mama- en werkleven?’. Dit is niet een vraag waar ik in een paar zinnen antwoord op kan geven, dat heeft namelijk iets meer voeten in de aarde. De afgelopen maanden heb ik op social media en soms hier op OMF regelmatig toegegeven dat er bij mij ook niet echt een goede balans is, dat ik altijd zoekende ben en dit ook altijd verwacht te blijven doen. Naar mijn idee is onze situatie namelijk niet perfect en nog steeds kamp ik met schuldgevoelens tegenover enerzijds mijn werk en anderzijds Vic. Want als ik met Vic ben vind ik eigenlijk dat ik moet werken (want: ‘dat doet toch iedereen op doordeweekse dagen?’) en als ik aan het werk ben voel ik me schuldig omdat ik meer tijd met Vic zou moeten doorbrengen van mezelf. Een kort en 100% eerlijk antwoord op die vraag is dus eigenlijk: niet, er is nog geen goede balans. Wel is het zoeken naar die balans iets waar ik dit jaar heel erg op focus. Ik schreef het laatst al in mijn eerste WW-update: 2019 staat in het teken van balans. Balans in het leven, balans tussen werk- en privé en balans op alle andere vlakken. De afgelopen weken/maanden heb ik dan ook best wel wat stappen genomen die mij het gevoel hebben gegeven beetje bij beetje dichterbij die semi-perfecte balans te komen. En daar kan ik je natuurlijk wel wat meer over vertellen.
Even een disclaimer vooraf: ik realiseer me heel goed dat ik een ideale/makkelijke baan heb waarin ik de mogelijkheid heb om bepaalde dingen om te gooien. Ik ben volledig vrij in het nemen van beslissingen en hierdoor kan ik mijn werk-/privéleven zo indelen zoals ik het graag zie. Onderstaande stappen zijn in mijn ‘een ZZP-er als moeder’-leven heel relevant maar wellicht voor jou niet mogelijk.
Van 5+ werkdagen naar 3,5 per week
Als zelfstandig ondernemer voel ik me altijd mega verantwoordelijk voor mijn werk. Logisch, ik ben namelijk degene die voor mijn inkomsten moet zorgen – daar heb ik niemand anders voor. Ook ben ik degene die de kwaliteit moet bewaken, die de inhoud bepaald en alles wat nog maar meer bij Ohmyfoodness komt kijken. Jarenlang heb ik iedere dag gewerkt. In het weekend, ’s avonds als ik overdag niet alles gedaan kreeg en verder van maandag t/m vrijdag. Toen Vic werd geboren had ik nog wel het idee dat ik zou kunnen werken terwijl Vic sliep maar daar ben ik al heel snel van teruggekomen. Kunnen werken met een kind in huis is als een barbecue aansteken met water: dat gaat niet. Mijn oplossing was om dan maar in de avonden en weekenden door te werken, want tja… dat werk moet toch gedaan worden en minder content produceren voor Ohmyfoodness vond (en vind) ik geen optie. Dat zeven dagen per week werken houd je even vol, maar op een gegeven moment is het gewoon genoeg.
Toegeven dat het teveel voor me werd vond ik echt niet makkelijk, het voelt toch een beetje als falen, maar goed… als ik dezelfde kwaliteit wilde blijven hanteren op Ohmyfoodness moest er iets gebeuren en dat was een stapje terug doen. Ik nam Vivian aan als freelancer en vroeg bij de gastouder om drie dagen opvang per week in plaats van twee. Sinds deze eerste stappen zijn we ruim anderhalf jaar verder en ben ik uiteindelijk van zeven dagen per week naar nog maar 3,5 dag per week werken gegaan. Vivian is verantwoordelijk voor een groot deel van de geschreven content/recepten op Ohmyfoodness waardoor ik in werkdagen een stapje terug heb kunnen doen. Ook hoef ik niet meer op ieder moment van de dag klaar te staan voor iedereen. Dat wilde ik altijd wel: jullie vragen beantwoorden tijdens(!) Kerst, ’s avonds laat berichtjes beantwoorden die binnenkomen via Instagram Stories, maar ik realiseerde me dat de wereld niet vergaat als ik dat allemaal niet doe. Dat OMF gewoon blijft bestaan als ik zelf een stapje terug doe.
Ik werk nu op maandag, donderdag en vrijdag volle dagen aan Ohmyfoodness en op dinsdag, als Vic thuis is, probeer ik tussendoor dingen te doen als dit lukt. Op woensdag is mijn mamadag, dan werk ik niet. Ik beantwoord geen mails, plan geen afspraken en duik niet de keuken in voor Ohmyfoodness; ook niet voor campagnes. In de handtekening van mijn mail staat nu ook duidelijk dat woensdag mijn mamadag is en dat ik dus niet werk. A.k.a: ik ben gewoon niet bereikbaar, voor niemand niet. Zo heel bewust kiezen om een volledige dag aan Vic te wijden neemt al een groot deel van het schuldgevoel weg waar ik altijd mee kampte en bovendien heb ik ook niet langer het idee dat ik concessies hoef te doen. Een mega fijne keuze dus, eentje die mij zeer heilig is.
Een eigen kantoor
In mijn hoofd was de balans compleet weg maar in real life was dit net het geval. Ik schreef er al over in mijn eerste kantoorupdate, mijn werkplek was thuis en daardoor voelde ons huis nooit echt aan als een plek waar ik tot rust kon komen. Overal waar ik keek werd ik ‘geconfronteerd’ met werk: overal lagen spullen. Niet alleen voor mij ontzettend irritant, ook voor Tim. Hij kon geen kast opentrekken zonder er van alles uit te moeten halen alvorens iets te kunnen pakken. Ook conflicteerden privé en werk soms ontzettend met elkaar. Ik kan me moeilijk concentreren op rommelige plekken en had thuis regelmatig het gevoel eerst te moeten stofzuigen en opruimen voordat ik aan het werk kon gaan. Resultaat: te laat beginnen met werken, het niet op tijd afkrijgen en dus ’s avonds doorwerken. Super irritant.
Het fysiek scheiden van werk en privé was voor mij een onwijs goede zet. Als ik nu op vrijdagmiddag de deur van kantoor achter me dicht trek heb ik écht het idee dat ik weekend heb en dat er op maandagochtend weer een nieuwe week begint. Op een of andere manier is dat voor mij mega belangrijk. En ook scheelt het een hele hoop dat mijn werkspullen nu allemaal op kantoor liggen en ik thuis niet continu word geconfronteerd met werk.
Minder streng voor mezelf zijn
Belangrijker dan de bovenstaande twee punten is dat ik probeer wat minder streng te zijn voor mezelf. Ik wilde iedere vrije minuut aan Vic besteden, zoveel mogelijk uren aan werk en als het even kan ook nog drie à vier keer sporten in de week. Oja en mijn sociale leven mocht daar vooral niet onder leiden. Het voelt al absurd om dit zo te typen, what was I thinking? Al die ballen hooghouden kan gewoon niet. En daarom zeg ik vaker nee. Ik hoef niet meer zo nodig drie à vier keer per week te sporten. Als ik het red om één keer te gaan of misschien zelfs helemaal niet is dat ook ok. Het is ok om ’s avonds op de bank te kruipen met een boek om even tot rust te komen. En het is ook goed om een extra werkloze mamadag in de week te hebben als de situatie daarnaar is, wat anderen daarvan vinden zou er helemaal niet toe moeten doen. Juist omdat ik eigen baas ben kan ik dit soort beslissingen nemen. Ik zou gek zijn als ik dat niet deed.
Ik heb besloten om niet meer zulke bizar hoge eisen aan mezelf te stellen. Momenteel zit ik nog volop in de acceptatiefase en ben ik nog lang niet zover, maar hopelijk kan ik aan het einde van dit jaar terugkijken en zeggen dat het me is gelukt.
Plannen
Tot slot nog wel een hele praktische tip die ik niet vaak genoeg kan geven: plannen. Voor de weken waarin ik het overzicht dreig te verliezen maak ik steevast een planning. Voor iedere dag schrijf ik op wat ik moet doen en in welk tijdsbestek. Zo zie ik in één oogopslag of ik nog ruimte heb om opdrachten aan te nemen of niet en is het voor mij een stuk makkelijker om prioriteiten te stellen. Het fysiek opschrijven van een planning haalt bij mij de chaos in mijn hoofd weg.
Stappen als het zoeken naar een kantoorruimte en minder gaan werken zijn niet voor iedereen weggelegd. Ik prijs me dan ook heel gelukkig dat ik wel deze keuzes heb kunnen maken en dat deze zo ontzettend veel effect hebben en hebben gehad op mijn oh zo gewenste balans. De kern van mijn verhaal en mijn zoektocht zit hem echter vooral in het loslaten, in het minder streng zijn voor mezelf. Dat laatste is iets waar veel moeders last van hebben en deels denk ik dat dit gevoel wordt gefaciliteerd door de maatschappij. Van vrouwen wordt verwacht dat ook zij carrière maken en succesvol worden in wat ze doen. Kreten als ‘meer vrouwen in MT’s!’ zie je in alle media voorbijkomen. Logisch ook, ik ben ook voor meer gelijkheid op de arbeidsmarkt tussen man en vrouw. Maar als je op een gegeven moment moeder wordt, wordt er tegelijkertijd ook van je verwacht dat je er 24/7 bent voor je kind. Dat je genoeg aandacht aan ze besteedt, een actieve rol speelt in hun leven, ze ophaalt van het KDV of idealiter: ze helemaal niet naar de opvang doet. En dat lieve mensen, dat kan gewoon echt niet – niet tegelijkertijd. Ik heb het geprobeerd hoor, allemaal tegelijkertijd: de allerleukste mama zijn, de meest ambitieuze carrière-tijger, de allerbeste blogger, de allerliefste vrouw-van… maar dat kan gewoon niet. Je kunt simpelweg niet alle ballen hooghouden, hoe sterk je er ook van overtuigd bent dat jij dit wél kunt. Vroeg of laat kom je jezelf tegen en geloof mij: da’s echt niet tof. Het is echt niet leuk om na een bomvolle werkdag doodmoe op de bank te ploffen om vervolgens geen puf meer te hebben voor je kind of partner. Het is echt niet tof om ’s ochtends doodmoe op te staan en het liefst in bed wilt blijven liggen terwijl je een dag voor de boeg hebt die je kunt spenderen met je kind.
Jarenlang ben ik bezig geweest met van OMF een succes maken en het zo hard mogelijk werken. Want hard werken werd van me verwacht, correctie: verwachtte ik van mezelf. Maar als ik van iemand anders niet verwacht dat hij/zij alle ballen hoog houdt, waarom verwacht ik dat dan wel van mezelf? En daarom heb ik besloten om bovenstaande stappen te nemen. Omdat ik geen zin meer heb in dat eeuwige gevecht met mezelf, omdat ik de mama wil zijn die ik wil zijn zonder op dat vlak concessies te moeten doen. Omdat ik niet meer in een vermoeidheidsspiraal wil komen waar ik bijna niet uit kom. Omdat ik die balans wil vinden. En dat gaat met veel vallen en nog vaker opstaan maar langzaamaan begint het te komen.