Babyupdate: Vic is jarig!

Vandaag is het precies een jaar geleden dat mijn kleine man werd geboren. EEN JAAR. En eerlijk? Net als iedere andere mama weet ik niet waar de tijd is gebleven. Ik kan de bevalling me nog herinneren als de dag van gisteren, evenals alle dagen en weken ervoor en ieder moment erna. Vanaf de positieve zwangerschapstest is het mijn doel geweest om van ieder moment te genieten en ieder moment bewust mee te maken. Met trots kan ik je vertellen dat dit is gelukt. Hoewel ik echt niet meer precies kan vertellen met hoeveel maanden en dagen Vic kon omrollen, zijn nek zelf omhoog kon houden en uiteindelijk ging kruipen kan ik de momenten waarop hij al deze dingen deed nog wel heel goed herinneren. En nu zijn we een jaar verder en is mijn hulpeloze baby met wie we in het begin zoveel struggles hadden rondom voeding uitgegroeid tot een eigenwijze en ondernemende dreumes die alles eet, pislink wordt als hij iets niet mag wat hij wel wil maar die je ook iedere ochtend met een brede lach begroet als je hem uit bed haalt.

Mama zijn is zo leuk

Ik ben nooit een meisje geweest dat vroeger altijd geroepen heeft mama te willen worden en hierdoor vond ik het stiekem best spannend toen ik eenmaal zo’n klein roze baby’tje op mijn borst had liggen. Want 9 maanden zwanger zijn is één ding, de échte uitdaging begint daarna pas. Nog nooit had ik een luier verschoond, een baby’tje uit bed gehaald, een baby omgekleed, nog nooit had ik zo erg hoeven zorgen en zorgen hoeven voelen. Door vanaf het begin alles met een zo nuchtere en kalme houding te benaderen durf ik te zeggen dat het ons best makkelijk is afgegaan dit eerste jaar. Ja, ons leven is veranderd maar we hebben nooit het gevoel gehad dat we iets hebben moeten inleveren of ons ook maar een moment afgevraagd of we wel zo’n goede keuze hadden gemaakt door voor een kindje te gaan.

Ik vind mama zijn geweldig.

Respect voor alle thuisblijfmama’s

Wat me ook heeft doen beseffen dit jaar is dat mama zijn echt niet altijd makkelijk is. Sterker nog, eigenlijk is het heel hard werken. Ik heb een vrij druk bestaan en een af en toe zeer hectische baan, maar niets is meer vermoeiend dan een kindje opvoeden. Ik durf gerust te zeggen dat ik na een volledige dag met Vic best gesloopt ben en dat ik echt even een drempel over moet om ’s avonds nog het huishouden te doen of te werken, laat staan te sporten. Respect dus voor alle thuisblijfmama’s (en papa’s!) die zicht volledig bewust voor de volle 100% storten op de opvoeding van hun kind. Met zekerheid durf ik te zeggen dat ik niet zonder mijn werk en de reisjes zónder kind zou kunnen. Ik merk dat ik een leukere mama ben als ik af en toe bewust geen mama hoef te zijn. Ik geniet van de dagen waarop Vic bij de gastouder is, waarop ik weer even alleen ‘Sabine van OMF’ hoef te zijn. Ik geniet van de, te sporadische, datenights met Tim waarop we weer even alleen ‘Tim en Sabine’ zijn en niet papa en mama. Maar ik geniet nóg meer als ik Vic na een lange werkdag weer mag ophalen bij de gastouder, als we hem weer in zijn eigen bedje kunnen leggen en als ik hem in onze badkuip zie keten omdat hij dit het allerleukste op de wereld vindt. En dat ultieme genieten kan ik alleen door af en toe bewust die mamaknop uit te zetten.

Vic

En nu is Vic 1 jaar oud en is er niets meer te bekennen van de kleine roze baby die hij was. Vic is enthousiast, ondernemend en intens. Hij kan in no-time héél boos worden maar ook heel hard lachen. De dingen kunnen niet wild genoeg zijn en het liefst wordt hij op zijn kop door zijn papa door de woonkamer geslingerd, dan lacht hij het aller hardst. Onze lieve kleine baby wordt vandaag een dreumes en op deze 17e maart 2018 sluiten we een fantastisch en hectisch jaar af maar kijken we bovenal uit naar alle jaren die nog komen gaan.

Neem maar de tijd
om te groeien
te stralen

Om tijdens het ontdekken
soms te verdwalen

Te beleven, verwonderen
met jouw blik en hart open

En weet dat wij
altijd
met jou mee zullen lopen

©gewoonjip