Veel werken en een kind opvoeden, schuldgevoelens?!

Een groot deel van je leven op internet zetten is vragen om opmerkingen en commentaar. Veelal positief en af en toe kritisch, het hoort er allemaal bij en door de jaren heen heb ik een behoorlijk dikke huid gekweekt wanneer het aankomt op persoonlijke opmerkingen. ‘Dikke koe!’ ‘Jeetje, jij bent echt lelijk…’ en uitspraken die nog vele malen erger zijn dan dat, ik heb ze allemaal voorbij zien komen. Gelukkig valt het bij mij nog ontzettend mee, als je blogt over eten en reizen valt er een stuk minder commentaar te geven dan wanneer je jezelf constant in het middelpunt van de belangstelling zet. Zodra je bij jouw online leven echter ook een kind bij betrekt, al is het maar af en toe, nemen de opmerkingen weer een hele andere vorm van. Van ongevraagde adviezen tot tientallen keren per dag ‘Wat heb je toch een heerlijk kind’ en voornamelijk dat laatste kan ik natuurlijk niet vaak genoeg horen, daar word ik als mama alleen maar trots van. Regelmatig krijg ik via InstaStories van andere mama’s vragen en complimenten over hoe ik het allemaal zo voor elkaar boks, het vele werken en het opvoeden van een kind. Het zo’n leuke mama zijn en alles onder controle lijk te hebben. Ik hanteer voor mezelf altijd een no nonsense beleid. Ik wil dingen niet mooier voordoen dan ze zijn, je zult me niet zo gauw poserend zien voor een leuke foto (tenzij het écht moet voor werk), op mijn telefoon zijn selfies op één hand te tellen en ik laat het ook weten als het leven heel even volkomen kut is zonder teveel in details te treden. Alle vragen en opmerkingen van andere mama’s die ik de laatste tijd krijg vormden de inspiratie voor dit artikel. Want veel werken en een kind opvoeden, hoe doe ik dat en heb ik inderdaad alles zo onder controle?

Workaholic met een kind

Al sinds ik het me kan herinneren ben ik echt een workaholic. Ik begon met een krantenwijk op mijn twaalfde omdat ik simpelweg niet kon wachten om geld te verdienen. Op school en tijdens mijn studies haalde ik mijn deadlines altijd ruim en zelden kreeg ik een onvoldoende terug. Ik rolde van bijbaan in bijbaan en soms combineerde ik er twee tegelijk naast school. Ik hou van werken, ik hou van constant bezig zijn en ik hou van die adrenaline rush. Het gevoel dat het zo druk is dat je het nét aan kunt, daar houd ik van. Ik moet niet stilzitten, kan zeker thuis geen vakantie vieren en ben gewoon constant in beweging. Zo ben ik altijd al geweest en zo ben ik nu nog steeds, sinds ik in 2014 fulltime voor mezelf aan de slag ben gegaan ben ik geen moment gestopt.

Voordat je aan kinderen begint krijg je altijd te horen ‘oh, wacht maar – je komt straks een stuk minder aan werken toe!’, ik wuifde die opmerkingen altijd een beetje nonchalant weg. Zo van ja ja, dat komt echt wel goed. Dan werk ik maar wat minder en bovendien, ik kan toch werken als de kleine slaapt overdag? Oh boy, wat een naïeve gedachte was dit zeg. Ja, een kindje slaapt overdag maar neem van mij aan dat dit een stuk minder wordt naar mate hij/zij ouder wordt. En bovendien: hoeveel krijg jij gedaan in een uurtje tijd? Mij lukt het misschien net om één recept uit te werken, daar schiet ik niet heel veel mee op in een dag. Een kindje, en zeker ons drukke en energieke mannetje, vergt veel tijd en energie. Vic is nog niet op zo’n leeftijd dat hij zichzelf uren kan vermaken. Natuurlijk speelt hij wel eens een halfuurtje of een uur op de grond alleen maar ook hij heeft honger, wil drinken, wil even een knuffel bij zijn mama halen en wil geëntertaind worden. Op dagen dat Vic thuis is ben ik vooral mama en niet Sabine van OhMyFoodness, Sabine de zelfstandige ondernemer. Maar ja, die 5-7 dagen per week die ik voorheen werkte moeten nu in 2 – 4 dagen gepropt worden…

Plannen

Vorig jaar schreef ik al eens een artikel op OMF over plannen. Mijn hele ‘zijn’ valt of staat met plannen, ik kan niet zonder en het zorgt voor orde in mijn hoofd. Vic gaat drie dagen per week naar de gastouder en dat zijn de dagen waarop ik keihard aan de slag kan. Ik heb afspraken op die dagen, film mijn video’s, werk recepten uit en werk aan andere projecten zoals de afgelopen maanden CHEESECAKE. Ik start die dagen altijd met een mega lange to-dolijst die ik stap voor stap helemaal afwerk. Dit betekent dat ik van 08.00 – 17.00u non-stop werk, net als ieder ander eigenlijk. Het nadeel van zelfstandige zijn is alleen dat de dingen die op mijn to-dolijst staan niet snel kunnen wachten tot een later moment. Het kan wel, maar ik ben zelf degene die het in moet halen en omdat mijn to-dolijst voor dat volgende moment ook weer lang is, stapelt het werk zich eigenlijk alleen maar op als ik dingen laat liggen. En dit zorgt ervoor dat ik, sinds Vic er is, regelmatig ’s avonds en in het weekend ook nog aan het werk ben. Ik had eigenlijk met mezelf afgesproken dat ik dat niet meer zou doen maar ja… Werk moet toch af.

Jezelf verliezen

Die hele workaholic houding komt terug op ieder vlak in mijn leven. Niet alleen wil ik constant aan het werk zijn en een succesvol bedrijf runnen, ik wil ook de leukste mama zijn die er is, het huis op orde en opgeruimd hebben, de leukste vriendin zijn voor Tim, vriendelijk zijn tegen iedereen, denken aan anderen. Al die dingen zorgen ervoor dat ik mezelf soms compléét vergeet. Of eerder wegcijfer. Tot zover dus die ‘perfecte balans’ waarnaar me zo vaak gevraagd wordt. Die is er niet. Althans, niet altijd en momenteel ook vooral even niet. Ja, ik ben een harde werker, ik haal mijn deadlines altijd, ik zorg dat er iedere dag nieuwe content is op OMF, ik hoop een leuke mama en vriendin te zijn en mijn huis ziet er best opgeruimd uit maar ik merkte de afgelopen weken dat ik steeds meer gestresst raakte. Ik begon tegen werk op te zien, had moeite met uit bed komen ’s ochtends, voelde me constant moe en vond mezelf even totaal geen leuke vriendin en mama. Het ding is: mijn glas is altijd halfvol, nooit half leeg. En dit is ook de reden dat ik echte privé-issues buiten beschouwing laat op internet, dat ik mijn donkere kringen en wallen niet op de foto zet, woordenwisselingen tussen Tim en mij niet worden besproken in Week van OMF etc. En dat is niet om alles mooier te laten lijken dan het is, het is vanuit mij een manier om voor mezelf niet toe te hoeven geven dat die dingen er ook zijn. Een soort zelfbescherming misschien? Een methode om mezelf te doen geloven dat ik alles nog steeds onder controle heb. Ik hoef niemand te vertellen dat ook dat je opbreekt.

Loslaten en schuldgevoelens?

En op een gegeven moment is het gewoon klaar. Ik besefte dat ik mezelf voor de gek hield, dat ik helemaal niet de persoon was die ik wilde zijn en dat juist alles wat ik juist zo graag wílde zijn (een leuke vriendin, mama, goede ondernemer etc.) niet kon zijn omdat ik mezelf er teveel in pushte. Ze zeggen toch wel eens dat als je dingen te graag wilt je jezelf in de weg gaat zitten? Die uitspraak is mij op het lijf geschreven. En daarom pushte (ik ben een heel ‘pusherig’ persoon zoals je merkt) ik mezelf om weer even aan mijn levensmotto te denken: “I am too busy growing my own grass to notice if yours is greener”. Ik kan niet overal in uitblinken, ik kan niet altijd maar blijven doordenderen, ik kan niet én Vic entertainen én de leukste vriendin zijn voor Tim én een goedlopend bedrijf runnen als ik geen seconde daarbij aan mezelf denk en me maar constant wil meten aan anderen.

En daarom moet ik misschien maar eens leren loslaten. Ik begon daar voor onze vakantie voorzichtig al mee door de beslissing te nemen om niet twee video’s maar één video per week te uploaden tijdens de vakantie. Omdat ik nog 21 taken op mijn to-dolijst had staan en het gekkenwerk zou zijn om in een week waarin nog zóveel moest gebeuren ook nog 7 video’s te moeten filmen en editen. Ik neem steeds vaker de woensdagochtend of -middag helemaal vrij om leuke dingen te doen met Vic zonder daarbij aan werk te denken en het lukt me ook steeds beter om mijn werk in weekenden los te laten. Helemaal vanzelf gaat dit nog niet en iedere keer als ik bij Monkeytown zit met Vic voel ik me schuldig tegenover mijn werk en iedere keer als ik werk voel ik me schuldig tegenover Tim en Vic maar wellicht is dit gewoon een kwestie van tijd. Ik moet gewoon even een nieuwe/goede balans vinden in ons drukke leven en gelukkig heb ik daar nu twee weken de tijd voor om over na te denken in de Italiaanse zon.

Dus aan alle lieve mama’s die mij om advies vragen en overspoelen met complimentjes: ik ben geen supermom en ook ik heb geen controle over alles. Ja ik werk hard en ja ik doe er alles aan om de leukste mama ooit te zijn maar ook ik kamp met de onzekerheden en schuldgevoelens die iedereen heeft en ook hier is de balans ver te zoeken af en toe. Neem geen voorbeeld aan mij en andere mama’s door constant alles onder controle te willen hebben en alle ballen hoog te willen houden, want je kunt niet in alles de beste zijn.

X