Even voorstellen: Cody! (+ bevallingsverhaal)

Dag lieve mensen, voor het eerst in naar voor mijn gevoel eeuwen, weer eens een persoonlijk stukje van mijn kant! Sinds half oktober moeten jullie het al zonder Week van OMF en mijn eetoverzichten doen. Allemaal met een goede reden natuurlijk: ik ben met zwangerschapsverlof en wil(de) optimaal genieten van deze ‘vrije’ weken. Als je mij volgt op Instagram dan heb je het nieuws dat onze tweede kleine man is geboren bijna niet kunnen missen maar mocht het je toch even ontgaan zijn: op 5 november zijn Tim en ik opnieuw papa en mama geworden, Cody is geboren! Op het moment dat ik dit schrijf is Cody precies 3 weekjes oud en ‘eindelijk’ heb ik de ruimte in mijn hoofd gevonden om hem officieel aan jullie voor te stellen en mijn bevallingsverhaal te doen. Zóveel mensen gaven de afgelopen weken via Instagram DM aan hier nieuwsgierig naar te zijn, dus bij deze. Daar gaan we dan!

Verwachtingen vooraf

Al vaker heb ik de afgelopen maanden verteld dat de zwangerschap van Cody heel anders verliep dan de zwangerschap van Vic. Bij Vic was er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht, bijna fluitend ging ik de 39 weken die de zwangerschap duurde door, ik sportte tot in week 37 en op het dikker worden van mijn buik na merkte ik eigenlijk aan niets dat ik echt zwanger was. Bij Cody was het een heel ander verhaal: alle zwangerschapkwalen die er zijn, zijn de revue gepasseerd en richting het einde kampte ik met zulke erge bekkenpijn dat zelfs lopen me de laatste week al nauwelijks meer lukte.

Een ander groot verschil: bij Vic had ik een medische indicatie waardoor ik in het ziekenhuis moest bevallen. Ik was drager van de Streptokokken B bacterie (GBS) waardoor ik tijdens de bevalling een antibiotica-infuus moest krijgen om ervoor te zorgen dat de baby tijdens de bevalling niet besmet zou raken. Tijdens de zwangerschap van Cody is er met 36 weken een kweek gemaakt en hieruit bleek dat er van een bacterie deze keer geen sprake was. Bevallen in het ziekenhuis was deze keer dus geen moetje, maar vanwege mijn mastocytose hebben we wel een plaats indicatie gekregen. Kort gezegd: thuis bevallen mag, maar in het ziekenhuis mag ook zonder dat je hiervoor zelf hoeft te betalen. Bevallen in het ziekenhuis had absoluut onze voorkeur.

Dat baby twee niet tot veertig weken zou blijven zitten was een gevoel dat ik eigenlijk vanaf het begin al heb gehad. Zeker in de laatste weken werd dit vermoeden steeds groter. Al weken had ik last van pijnlijke voorweeën en lag ik ’s nachts soms uren wakker om even in de gaten te houden of die voorweeën niet per ongeluk over zouden gaan in echt weeën. Ook werd ik met 36 weken kort (2 nachten) opgenomen in het ziekenhuis vanwege wel heel frequente voorweeën en plots bloedverlies.

Meneer bleef echter zitten tot in de 38e week.

De bevalling

Ik durf het niet helemaal toe te geven…
Het ‘rommelde’ dus al een poosje in mijn buik en toen op maandag 4 november de voorweeën weer aanwezig waren, besteedde ik daar nog niet heel veel aandacht aan. Tot deze voorweeën ineens begonnen door te trekken in mijn onderrug. Een mini alarmbelletje ging af, aangezien ik tijdens de bevalling van Vic alleen maar rugweeën heb gehad en ik deze nu weer herkende. Enfin, heel heftig waren de krampen nog niet echt dus ik heb gewoon Vic opgehaald bij onze gastouder, tegen haar zei ik nog dat het wat rommelde maar dat ik het nog niet echt durfde toe te geven in verband met alle valse alarmen in de weken ervoor, en uiteindelijk stond ik thuis ook nog ons avondeten te koken.

Toen Tim thuis kwam om 17.45u en vroeg hoe het ging vertelde ik over de voorweeën die doortrokken in mijn rug en dat ik ergens het vage gevoel had dat ‘het’ wel eens begonnen kon zijn. Echter moesten we ons er nog niet teveel op vastpinnen vond ik, we hadden immers in de weken ervoor al vaker gedacht het wel eens begonnen zou kunnen zijn.

Tijdens het avondeten merkte ik toch dat de krampen in mijn rug wat heftiger werden en ik niet kon blijven zitten tijdens die krampen. Regelmatig moest ik het eten onderbreken om even op te staan. Dit was voor mij het teken om mijn weeëntimer er maar eens bij te pakken waarna al gauw bleek dat de frequentie van die weeën begon toe te nemen. Zou het dan toch…

Het normale avondritueel
Nog steeds vond ik het lastig toegeven dat de bevalling was begonnen en daarom ging ik na het avondeten nog even in bad, samen met Vic. Wellicht zou het warme water voor ontspanning zorgen en zou hieruit blijken dat het wederom vals alarm was als de weeën weer af zouden nemen. We speelden zoals normaal al moest ik af en toe echt even pauze nemen om een wee weg te puffen. Ik vroeg Tim om toch de verloskundige maar even te bellen gezien de niet afnemende kracht van de weeën en de frequentie ervan, wellicht dat zij kon checken of er toch al iets begonnen was.

We stopten Vic in bed, ik las nog even een boekje met hem zoals iedere avond en om 20.00u was de verloskundige er. Conclusie na een check: het kon nog alle kanten opgaan. Er was nog geen vordering van ontsluiting en dus spraken we af na 2-2,5u weer even te bellen. Namen de weeën in de tussentijd toe dan kwam ze weer langs, namen ze af dan werd ik toch weer geteisterd door hardnekkige voorweeën en wist ze dat ze bij ons niet meer langs hoefde te komen. Hoewel ik me echt niet kon voorstellen dat deze rugweeën weer vals alarm waren (‘Als dit wéér voorweeën zijn vind ik het echt niet leuk meer hoor Tim!’)

Dus toch!
In de twee uur die daarop volgden zaten Tim en ik op de bank beneden. Ik zei nog tegen hem dat hij maar naar bed moest gaan omdat hij immers de volgende dag weer moest werken, lekker praktisch gedacht van mij – zoals altijd. Maar goed, daar moest Tim natuurlijk niets van weten. Hij keek een serie waar ik al vrij snel niets meer van mee kreeg, ik pufte steeds heftiger wordende weeën weg terwijl Tim mijn onderrug bewerkte met zijn vuisten. Toch weer die k*t rugweeën, ik had zo gehoopt dit na de bevalling van Vic niet nog eens mee te hoeven maken. Met rugweeën kun je namelijk niets. Ze zijn niet weg te puffen, je kunt geen goede houding vinden en niets verzacht de pijn echt. Rugweeën voelen, denk ik dan hè – met het volgende heb ik gelukkig geen ervaring, als een broodmes dat tussen je wervels wordt gestoken. Steeds iets dieper en er wordt steeds langer met het mes gewroet. Vreselijk. Bij Vic zei ik al dat ik mijn ergste vijand nog geen rugweeën zou toewensen en nu overkwam het me gewoon weer.

Om 22.00u belde Tim de verloskundige weer met het verzoek om langs te komen. Ik zat inmiddels echt in een bubbel, in een soort trance en ging voor mijn gevoel door de grond tijdens iedere wee. Dit gaf ik bij Tim overigens ook aan. Mijn pijngrens is echt (heel) hoog en op het moment dat ik aangeef dat iets pijn doet of het niet meer gaat, weet Tim dat het menens is. De verloskundige bevond zich op het moment van bellen in het geboortecentrum, moest daarna nog even langs een ander adres maar zou met maximaal een uur bij ons zijn. Kak, nog een uur in deze hoedanigheid doorbrengen.

In sneltreinvaart naar het ziekenhuis en ineens was Cody daar!
Om 23.00u was ze er dan eindelijk en bleek dat, volgens haar woorden, de ontsluiting was gevorderd. 4 cm inmiddels en dus konden we naar het ziekenhuis. Tim belde zijn zusje want zij zou op Vic passen en de verloskundige opperde om vast met mij naar het ziekenhuis te rijden terwijl Tim thuis wachtte. Niet de meest ideale situatie in mijn hoofd maar achteraf denk ik dat de verloskundige het vermoeden had dat ik al een stuk verder was en daarom alvast met mij wilde gaan, mochten we het ziekenhuis überhaupt nog willen halen.

De autorit was hels, ieder hobbeltje en iedere bocht voelde als een extra broodmes in mijn rug en middenin de gang van de spoedeisende hulp voorovergebogen een wee moeten opvangen kan ik ook niemand aanbevelen. De vrouw die het vanuit de wachtkamer nodig vond me ongegeneerd aan te staren tijdens die momenten: screw you! Ik had je van alles willen toeroepen op dat moment als ik daartoe in staat was geweest. In de auto vertelde de verloskundige mij nog dat ik binnen twee uur ons kindje wel vast zou hebben (Hè, hoe dan?! Zo snel?!) en gezien de intensiteit van de rugweeën vroeg ik haar welke opties voor pijnstilling ik nog zou hebben als we in het ziekenhuis aan zouden komen. Spoiler alert: geen.

De verloskundige reed me uiteindelijk in een rolstoel naar een verloskamer waar ik nog even moest proberen te plassen (hoezo?! en vooral: hoe doe ik dat met al die weeën?!) en waar ik lastminute voorover hangend op het ziekenhuisbed nog de plakkers van de tense op mijn rug kreeg geplakt. Met dit apparaat kun je zelf elektroden door je rug sturen die de pijn van de weeën wat zouden kunnen verlichten. Dat het daar al veel te laat voor was had ik op dat moment nog niet door.

Of ik toevallig al wat persdrang had vroeg de verloskundige. Omg ja, maar dat kan niet zolang Tim er nog niet is hoor! Godzijdank kwam die 10 minuten na ons de verloskamer binnen gerend. Gaan liggen of zitten op het bed lukte me niet meer vanwege de frequentie en intensiteit van de weeën – ik kon mijn benen gewoon niet meer bewegen, de tense deed he-le-maal niks en de verloskundige en verpleegster hielpen me uit mijn broek en onderbroek terwijl ik bleef staan, leunend over het bed met Tim tegenover mij aan de andere kant van het bed. Om 23.55u mocht ik (eindelijk voor mijn gevoel, maar we waren nog geen 20 min op de verloskamer) gaan meepersen en om 00.00u precies, I kid you not, werd Cody geboren.

De hele bevalling van begin tot eind duurde 4 uur waarbij in het laatste uur het meest gebeurde: van 4 cm ging ik naar volledige ontsluiting, we maakten de 20 min durende rit naar het ziekenhuis en in de laatste 5 minuten braken mijn vliezen en werd Cody geboren.

Om 04.00u waren we weer thuis. Zonder kleerscheuren, met een kerngezond mannetje van 3.240gr en 48 cm lang.

Hoe gaat het nu?

Ik moest deze turbo-bevalling echt even laten bezinken. We keken er direct zeer positief op terug hoor en inmiddels spreken we zelfs van een droombevalling, maar het ging zó snel – zeker het laatste uur, dat het even duurde voor we ons realiseerden wat er allemaal was gebeurd. De bevalling van Vic duurde 28 uur, ging gepaard met weeënstormen, een ruggenprik en niet vorderende ontsluiting dus dat een turbo-bevalling als die van Cody ook een mogelijkheid was, hadden we nooit gedacht.

Inmiddels zijn we drie weken verder, hebben we genoten van een hele relaxte en fijne kraamweek en kunnen we stellen dat het goed met ons gaat. Vic is een súper trotse grote broer en doet het waanzinnig goed. De jaloezie waar we rekening mee hadden gehouden is nergens te bekennen, hij vindt het maar ‘cool mama!’ dat er een broertje is bijgekomen.

Inmiddels is Tim ook weer aan het werk en pakken we langzaam het normale leven weer op. De meeste kraamvisite is geweest en we wennen steeds meer aan ons leven als ouders van twee jongens. Ik geniet enorm van de dagen met mijn mannengezin en hoewel ik zo af en toe ook weer een mini (maar echt mini, dus niet boos worden!) beetje aan het werk ben, vind ik het heerlijk om in en rondom het huis een beetje aan te modderen. En zeg nou zelf, met het beroerde herfstweer wil je ook niets anders toch?

De afgelopen weken heb ik ontzettend vaak vragen gekregen naar de overgang van één naar twee kinderen en hoe ik dit ervaar. Ik beloof jullie dat ik hier t.z.t nog uitgebreid over ga vertellen maar na drie weken vind ik het hier nog even iets te vroeg voor. Tim is de afgelopen weken veel thuis geweest waardoor ik nog niet echt veel alleen heb hoeven zijn met allebei de jongens. De echte hectiek en drukte, als deze überhaupt gaat komen, heb ik dus nog niet ervaren. Aangezien ik jullie wel een zo eerlijk mogelijk beeld wil kunnen geven van de veranderde situatie, laat ik er dus nog even wat meer tijd overheen gaan voordat ik hierover ga vertellen. Ook over het (opnieuw) zoeken naar balans tussen het mama van twee kinderen, ondernemer en partner-van zijn doe ik een boekje over als ik hier zelf een beter beeld van heb gekregen.

Voor nu was dit het voor vandaag! We zijn ontzettend blij met en trots op onze tweede jongen en het feit dat Vic het zo geweldig doet als grote broer is echt een cadeautje. Vic en Cody, ons mannengezin is compleet.

Volg mij op Instagram voor meer behind the scenes foto’s en anders: tot gauw! X