Zwangerschapscravings: toen en nu

Dat twee zwangerschappen zo van elkaar kunnen verschillen had ik van tevoren nooit verwacht. Drie jaar geleden was ik in verwachting van Vic en ik ging echt fluitend die zwangerschap door. Geen kwaaltjes, geen moeizame dagen… het was een eitje om het maar zo te zeggen, maar deze keer is alles anders. Al vanaf de eerste week maakt ‘broertje’ het me een stuk lastiger en kamp ik met bekkenpijn, vermoeidheid, brandend maagzuur en noem al die andere vervelende kwaaltjes maar op. Een zwangerschap gaat echter vaak ook gepaard met de zogenoemde cravings, hunkering naar bepaald type eten dat je wellicht normaal gesproken niet zo snel eet. Het leek me leuk om mijn twee zwangerschappen op het gebied van zwangerschapscravings eens naast elkaar te leggen. Waar had ik tijdens de zwangerschap van Vic echt zin in of kon ik juist niet uitstaan en hoe zit dat deze keer?

Toen

Mijn zwangerschapscravings tijdens de zwangerschap van Vic zijn echt in te delen in periodes. Ik had iedere keer een x-aantal weken waarin ik onwijs veel zin had in iets en dat ook zeer regelmatig at, maar na enkele weken verdween dit gevoel ook weer en maakte dat plaats voor iets anders. Grofweg zijn er denk ik vijf periodes die ik heb gehad waarin ik één specifieke craving had:

Periode 1, eerste weken van de zwangerschap: niets. Helemaal niets. Ik heb bij Vic nooit last gehad van misselijkheid maar vanwege mijn darmproblemen heb ik niets kunnen binnenhouden in vrijwel het hele eerste trimester. Dit zorgde ervoor dat ik in het begin van die zwangerschap al een aantal kilo afviel en dat ik, omdat ik toch steeds op de wc belandde, ook gewoon niet zoveel zin had om te eten.

Periode 2, vette hap. Periode 2 begon om en nabij de 14 weken geloof ik en toen kreeg ik zin in vette hap. Ik kon iedere dag wel lunchen met een broodje kroket, had zeer regelmatig zin in friet en pizza ging er ook goed in. Ik heb aan deze cravings overigens vrijwel nooit toegegeven omdat ik het niet zag zitten me helemaal vol te stouwen. Bovendien was deze periode die craving onverzadigbaar en zelfs al gaf ik er wel aan toe, een dag later had ik alweer zin in vette hap. Ik heb me dus braaf ingehouden.

Periode 3, tonijnsalade. Ja, tonijnsalade. Drie jaar geleden was tonijnsalade nog geen no go in tegenstelling tot nu en ik at het rond de 20 weken van mijn zwangerschap bijna iedere dag. Zó lekker vond ik het! Waar ik ook ging lunchen, ik koos voor een broodje met tonijnsalade en er stond steevast een bakje bij ons in de koelkast.

Periode 4, Optimel drinkyoghurt. Hoe specifiek wil je het hebben – haha. Wij hebben nooit drinkyoghurt in huis, eigenlijk uitsluitend normale melk voor het maken van cappuccino en Vic drinkt het ook graag, maar rond de 30 weken zwangerschap was ik verslááfd aan Optimel drinkyoghurt en dan met name de varianten met rood fruit. Ik mocht maximaal één glas per dag drinken van mezelf en in een week verslond ik daardoor twee pakken.

Periode 5, fruit. Och man wat was ik gek op de vers fruit in de laatste weken van mijn zwangerschap. Vrijwel dagelijks maakte ik een fruitsalade voor mezelf met aardbeien, mango, druiven en eigenlijk al het fruit dat ik maar voor handen had. Het is jammer dat ik bij Vic niet in de zomer zwanger was waardoor ik niet echt heb kunnen genieten van vers zomerfruit.

Dat waren eigenlijk de voornaamste cravings die ik had. Op zich allemaal niet zo heel vreemd, ik at geen idiote combinaties als augurken met slagroom ofzo. Goed, die tonijnsalade en Optimel drinkyoghurt zijn wellicht opvallend, maar het kan gekker.

Buiten bovenstaande periodes om kan ik me ook nog herinneren dat ik zomaar ineens zin kon hebben in iets heel specifieks en totaal niet voor de hand liggends. Zo weet ik nog dat er een dag was waarop ik ineens trek kreeg in rode kool met appel. Nu moet je beseffen dat dit iets is wat wij vrijwel nooit eten, maar ik ben er echt voor naar de supermarkt gegaan om dit op tafel te zetten ’s avonds. Deze korte, specifieke cravings waren na het eten overigens direct weer weg. Haha.

Nu

En hoe zit het dan nu. Inmiddels zit ik in de laatste paar weekjes van mijn tweede zwangerschap en zoals ik al zei lijkt deze zwangerschap totaal niet op de eerste. En dat is ook op het gebied van cravings zo. Want die zijn er namelijk niet. Huh? Ik moet bekennen dat ik me hier echt al de hele zwangerschap over verbaas. Het kan toch niet zo zijn dat je gedurende de hele zwangerschap geen zin hebt in een specifiek iets? Zeker niet als ik bij Vic door zulke ‘gekke’ fases ging.

Goed, in de eerste weken van deze tweede zwangerschap had ik alleen maar zin in zoet ontbijt ’s ochtends. Ik had deze keer, helaas, wel last van misselijkheid en van het idee om te ontbijten met iets hartigs ging ik al bijna over mijn nek, dus de eerste weken ontbeet ik met pindakaas, chocoladepasta en hagelslag op brood. Na een week of vier vond ik dat echter ook wel weer genoeg en ging ik weer over op normaal ontbijten. Sindsdien eet ik eigenlijk alle reguliere dingen als ontbijt.

Maar buiten die eerste weken is er gewoon niets waar ik echt specifiek zin in heb gehad deze zwangerschap. Ik verslond geen bakken tonijnsalade, haalde geen Optimel drinkyoghurt in huis… het is er gewoon niet. Gek hè? Stiekem vind ik het best een beetje jammer want die zwangerschapscravings zijn wel dingen waar je later heel hard om kunt lachen.

Andere veranderingen

Dat ik geen echte zwangerschapscravings heb betekent overigens niet dat er niets aan mijn eetleven is veranderd. Onder invloed van hormonen vond ik rauwe kip tijdens de zwangerschap van Vic namelijk ontzéttend stinken en vond ik koriander ineens niet meer zo vies (nu overigens wel weer) en ik merk dat mijn reuk en smaak ook deze zwangerschap een beetje zijn veranderd. Zo kan Tim namelijk binnenkomen tijdens het koken en roepen ‘oeh, wat ruikt het lekker!’ terwijl ik denk ‘serieus, wat is er mis met jouw neus?’. Ook kan ik tijdens deze zwangerschap een stuk beter tegen pittig eten. Of eigenlijk merk ik het niet zo als iets pittig is. Waar voorheen een rode peper met zaadjes echt het maximale was wat ik kon handelen, is Tim nu juist degene die eerder roept dat een gerecht best pittig is terwijl ik denk ‘echt?’.

Het is wat met die zwangerschappen en bijbehorende hormonen hè. Ik vind het maar een apart iets dat dingen gedurende die 9 maanden zo anders kunnen smaken of ruiken.